Νύχτωσε… οι ήχοι μετριάζουν, αποσύρονται, κοπάζουν, ατονούν. Παραμερίζουν τον πολύτιμο χώρο στο σκοτάδι, για να σκεπάσει τρυφερά το φως. Η σιγή θεριεύει ύπουλα και επιτακτικά, θυμίζοντάς σου όλα εκείνα που θέλεις να ξεχάσεις. Ένα μπερδεμένο κουβάρι σκέψεων και πόνου έχει αρχίσει να ξετυλίγεται πάλι απόψε. Μια κραυγή σκίζει την απραγία της σιωπής, πλανιέται στον αέρα μια απελπισία, ένας αραχνούφαντος μαρασμός, ένα ουρλιαχτό αντιλαλεί. Η λογική κλονίζεται από το βάθρο και οι παραλογισμοί θερίζουν το λόγο.

Φύλαξα το όπλο στο συρτάρι. Αποφάσισα απόψε να σε σκοτώσω με τις λέξεις! Να σε αποτελειώσω με την αλήθεια. Μετατρέπω τις λέξεις μου σε όπλα, σε αγχόνες για να σου ξύσουν τις πληγές. Φαντάζει φευγαλέα, πλασματική, ίσως ιδανική, στο τέλος όμως πάντα μόνη της κάπου εκεί στη γωνιά μας καρτερεί. Όσο και αν την αποφεύγεις, πάλι μπροστά σου θα την βρεις. Στο τέλος της αναζήτησης μόνο αυτή αξίζει, το κλειδί του θησαυρού. Τη μυρίζομαι στον αέρα, το παρελθόν με πλησιάζει…

Ο μόνος λόγος που στα λέω, είναι γιατί δεν μπορείς πια να με πληγώσεις περισσότερο από ότι μπορώ η ίδια να με πληγώσω. Για να σου ανοίγομαι, σημαίνει ότι όλα αυτά που σου λέω τα έχω λύσει μέσα μου και ότι και να πεις, δεν μπορεί να με αγγίξει. Όταν έχεις χαρτογραφήσει το κάστρο σου, έχεις πολεμήσει με σθένος στις πολεμίστρες, έχεις ηττηθεί και λαβωθεί. Όταν έχεις ουρλιάξει από τους πόνους, αφαιρώντας τα βέλη από το κορμί σου φροντίζοντας τις πληγές σου. Όταν έχεις χαθεί και έχεις ανακαλύψεις κάθε σπιθαμή και γωνία του σπιτιού σου, όταν έχεις συρθεί στα πατώματα και έχεις μεθύσεις στο κελάρι σου, τότε και μόνο τότε μπορείς να ανοίξεις διάπλατα τις πόρτες σου και να υποδεχθείς τον κόσμο.