Και ήθελα τόσα να σου πω, μα ήταν λίγες οι στιγμές μας… Σε κυνηγούσε ο χρόνος και οι προτεραιότητες, μα εγώ ποτέ δεν ήμουν μία απ’ αυτές. Ερχόσουν για λίγο κι αυτό το λίγο μου έφτανε. Γιατί σ’ αγαπούσα και φοβόμουν μη χαθείς. Ανυπόμονη η καρδιά και η λαχτάρα μου, τόσο απελπισμένα μεγάλη για να κερδίσω λίγες ώρες μαζί σου… Η καρδιά μου χτυπούσε στους ρυθμούς της δικής σου καρδιάς, οι φλέβες μου έκαιγαν σαν μ’ ακουμπούσες, τα μάτια μου έλαμπαν σαν με κοιτούσες και κούμπωνα επάνω σου, κούμπωνα στην ζεστή σου αγκαλιά, που όταν βρεις αυτήν την αγκαλιά δεν αφήνεις κανέναν να σου την πάρει! Τα χέρια μας ενωμένα και τα κορμιά μας ένα, μα πάντα κάτι μου έτρωγε τα σωθικά, ο φόβος μη σε χάσω κυριαρχούσε μέσα μου και ένα ανεξήγητο συναίσθημα δίχαζε τον εαυτό μου.
Είχα πεισμώσει και είπα θα τα καταφέρω! Θα καταφέρω να σε κερδίσω, να είσαι μόνο δικός μου! Δεν άντεχα να σε μοιράζομαι, μα κι αυτό το είχα αποδεχτεί. Πόσο σκληρό για κάποιον που αγαπάει πραγματικά! Ο χρόνος περνούσε γρήγορα και οι στιγμές μας πετούσαν σαν σκουπίδια στον αέρα. Κι εγώ εδώ, αντιμέτωπη με την φυγή σου… Σ αγαπούσα, μα δεν άντεχα να έρχεσαι μοναχά για λίγο. Δεν άντεχα την μοναξιά. Ένιωθα μισή μακριά σου. Κι όλα μισά! Μισά φιλιά. Μισές αγκαλιές. Μισά συναισθήματα. Κι ανεκπλήρωτα όνειρα, αυτά τα όνειρα που γέμιζαν τις νύχτες μου και έλεγα “Δεν μπορεί! Ένα απ’ όλα αυτά κάποτε θα πραγματοποιηθεί!”. Και έτσι μια μέρα χάθηκαν τα όνειρα και οι ελπίδες μου, παίρνοντας την απόφαση να τερματίσω εγώ αυτή την μονόπλευρη αγάπη. Έτσι την αποκαλούσα πια…
Και μη σκεφτείς αν πόνεσα…
Μισή αγάπη δεν την άντεξα… Όλα η τίποτα….
Μας νίκησε το τiποτα σε μια ζωή μισή μαζί σου…
Ρέα Παπά