Πόση ανάγκη δεν έχει η ψυχή και το μυαλό, η σάρκα και όλες οι αισθήσεις από ένα γαλήνεμά τους; Πόσες φορές δεν έχουμε αποφασίσει να τα παρατήσουμε όλα και να φύγουμε, χωρίς φυσικά να ρίξουμε μαύρη πέτρα πίσω μας, αλλά να παρατήσουμε σε μια γωνιά τα προβλήματα και τα άγχη μας; Πόσες φορές δεν αναλογισθήκαμε ακόμα και τις συνέπειες αυτής της κίνησης και δεν κάναμε πίσω;

Μα θα μου πείτε, ίσως ή και σίγουρα με απόλυτο δίκαιο εκ μέρους σας, άξιζε όλο αυτό; Πολλές οι παράμετροι και οι συμφραζόμενες συνισταμένες στο να διεξάγουμε έναν πόλεμο με μας και το οικογενειακό μας περιβάλλον, με μας και με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Σκηνές που ξετυλίγονται στα όνειρά μας και θέλουμε να τις ζήσουμε, να τις απολαύσουμε, αφού το υποσυνείδητό μας εξασκεί τη δική του εξουσία σε μας και δε διστάζει να μας φέρει σε αντιπαράθεση, ώστε να ξυπνήσει το συνειδητό και να διεκδικήσει το χώρο και το χρόνο του. Ένα υποσυνείδητο που δε λέει να κοιμηθεί, να ναρκωθεί και φέρνει ολοένα και περισσότερο σκέψεις, ιδέες, αποφάσεις, κινήσεις, ακόμα και μη επιτρεπόμενες ενδείξεις του υπαρξιακού αντιτιθέμενου χώρου του, με τα δικά μας λογικά, επιτρεπτά πλαίσια και συνομολογίες.

Ένα γαλήνεμα σκέψης, μια αγαλλίαση ψυχής και όλα θα ‘ναι έτοιμα για μια ισχυρή επάνοδο του νου με την αίσθηση, όχι της υποταγής, διαταγής, επιταγής, αλλά με μια συνταγή κάλλους ψυχής και εύρους διεκδικήσεων και απολαύσεων, σε ένα γαλήνεμα πρωτοφανές και πρωτοαντικρυζόμενο. Οφθαλμοφανέστατο κι όχι προϊόν αυταπάτης των οφθαλμών μας.

Άννα Ζανιδάκη