Ξέρεις πόσο ακριβά το πλήρωσα το χαμόγελό μου; Ξέρεις με τι θηρία πάλεψα για να καταφέρω να στέκομαι στα πόδια μου και να μπορώ ακόμη να παλεύω τη ζωή; Ξέρεις πόσες πληγές μου άφησαν οι σκόπελοι που μπόρεσα να ξεπεράσω; Ξέρεις πόσο μάτωσα βγάζοντας μαχαίρια απ’ την πλάτη μου; Ξέρεις πόσα δάκρυα ξόδεψα στους γολγοθάδες που ανέβηκα;

Τίποτα δεν μου χαρίστηκε. Τίποτα δεν μου δόθηκε απλόχερα. Για όλα πάλεψα, για όλα μάτωσα, για όλα πολέμησα. Λύγισα αμέτρητες φορές, μα κι αν έχασα, δεν έσπασα. Σήκωσα υπεράνθρωπα ανάστημα και συνέχισα. Κι αυτό το χαμόγελο που βλέπεις, το κέρδισα με το σπαθί μου. Δεν είναι περίσσευμα τα όλα μου που σου χαρίζω. Δεν ήταν δώρα που μου χάρισαν και τα ξοδεύω ασύστολα. Με κόπο τα μάζεψα, με πόνο τα κέρδισα, με δάκρυα τα κράτησα ως τώρα.

Τα πάντα μου άφησα μπροστά στα πόδια σου γιατί έτσι έχω μάθει ν’ αγαπάω. Γιατί έχω μάθει πως δεν μπορεί να χαρίζεις την ψυχή σου με δόσεις, δεν μπορείς να δίνεις την καρδιά σου με όρους και υπό προϋποθέσεις. Κι είναι όλα μου τα πολύτιμα, όλα μου τα μοναδικά που άφησα μπροστά σου. Κι είναι δικά σου, δικά σου από καρδιάς. Χαλάλι τα όλα μου για όσα μ’ έκανες να νιώσω. Για όλα όσα με κάνεις να είμαι. Δικά σου όλα!

Κανένα όμως συναίσθημα, όσο δυνατό κι αν είναι δεν μπορεί να με κάνει να μείνω, αν νιώσω πως με υποτιμούν. Κανένα συναίσθημα, όσο έντονο κι αν είναι, δεν μπορεί να με κάνει να μείνω αν δεν μ’ εκτιμούν. Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να με κρατήσει, αν αισθανθώ πως εκμεταλλεύονται την καρδιά μου. Όσο απλόχερα σου χάρισα τα πάντα μου, τόσο εύκολα κι απλά μπορώ να τα πάρω πίσω και να τους βάλω φωτιά μπροστά στα μάτια σου.