Δεν είναι λίγες οι φορές που αντιμέτωποι μιας κατάστασης, επιλέγουμε τη σιωπή ως λύση ανωτερότητας, ως λύση σεβασμού, ως λύση υπεκφυγής. Επιθυμούμε να σιωπήσουμε, θάβοντας τα συναισθήματά μας βαθιά στο υποσυνείδητο, να αποστασιοποιηθούμε από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και να παραμείνουμε κομπάρσοι στο έργο της ζωής που μας θέλει πρωταγωνιστές. Σταχυολογούμε να μη στενοχωρήσουμε τον φίλο, να μην αποκαρδιώσουμε τον συνάδελφο, να μην κακοκαρδίσουμε τον σύντροφο, να μη ανησυχήσουμε τον γονιό και ακολουθούμε το δύσβατο δρόμο της μοναχικής σιωπής, παραμερίζοντας τα “θέλω” μας, καταπατώντας τα ιδανικά μας, τις απόψεις μας, τις ιδέες μας, τα όνειρά μας.
Στο βωμό της σιωπής καταπίνουμε τα ανείπωτα λόγια μας, που πιέζουν να ειπωθούν, που πιέζουν να πάρουν τη θέση που τους πρέπει. Παύουμε να αγωνιζόμαστε, θυσιάζοντας τον εαυτό μας και αδυνατούμε να αντιληφθούμε την καταστροφική συνέπεια των πράξεών μας. Πόνος, δάκρυα, θυμός, ενοχές, θλίψη, ερωτηματικά, αγωνίες, συσσωρεύονται μέσα μας στερώντας μας τη δυνατότητα να αναπνέουμε και αναρωτιόμαστε πολλές φορές γιατί νιώθουμε να πνιγόμαστε. Έτσι, σιγά – σιγά ένας χείμαρρος από λέξεις θεριεύει εντός μας, μια λάβα τρέφεται και δυναμώνει ερήμην μας, όπου μακροπρόθεσμα στο ξέσπασμά της, το διάβα της θα παρασύρει τα πάντα.
Μην εθελοτυφλείτε! Αλλάξτε άρδην ρότα! Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός!
Καιρός να δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να δηλώσει τη δική μας σκοπιά και να υπερασπιστεί τα “θέλω” μας, έναντι μιας κατάστασης. Να διεκδικήσει το χώρο μας, να εκφράσει τις ανάγκες μας, να παρουσιάσει τη δική μας οπτική, να ζητήσει εξηγήσεις, να δώσει λύσεις, να ξεδιπλώσει τις αδυναμίες μας, να εξωτερικεύσει τα άδυτα της ψυχής μας, ακόμα κι αν τσαλακωθεί, ακόμη κι αν βγει χαμένος…
Εμείς από πλευράς μας, θα έχουμε προσπαθήσει, θα έχουμε υψώσει το ανάστημά μας, θα έχουμε τολμήσει και θα νιώθουμε λυτρωμένοι και δυνατοί. Όταν υπάρξεις ενεργό μέλος των περιστάσεων, όταν εκφράσεις αυτά που νιώθεις, όταν υποστηρίξεις το “εγώ” σου, όταν αφήσεις να ξεχυθούν από μέσα σου τα βαθιά σου “πιστεύω” και δεν κρυφτείς πίσω από αδυναμίες και βαρύγδουπες σιωπές, έχεις κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα. Έτσι λοιπόν, δε βασανίζεσαι από ερινύες, δεν ταλαντεύεσαι ανάμεσα σε αμέτρητα «αν», «ίσως», «γιατί» και νιώθεις απαλλαγμένος από ανυπόφορα βάρη.
Όποια κι είναι στο τέλος η έκβαση της κατάστασης, εσύ ήσουν εκεί. Μια ζωντανή ύπαρξη με αυτοπεποίθηση, με αυτοσεβασμό, προβάλλοντας δυναμικά τις αξίες και τις πεποιθήσεις σου. Από φόβο χάνουμε αγάπες, φιλίες, σχέσεις, έρωτες, στιγμές… Ανασκουμπωθείτε λοιπόν και στην επόμενη συγκυρία να είστε εκεί, δηλώνοντας δυναμικά το παρόν σας. Ευκαιρίες υπάρχουν πολλές, ας εκπαιδευτούμε να τις αναγνωρίζουμε και να τις διεκδικούμε!
Της Κατερίνας Σιδέρη