Μες στην πόλη γυρίζω. Όχι, δεν είναι άδεια. Είναι κατάμεστη από κόσμο, φωνές, τουρίστες. “Ήρθαν κι αυτοί…” μονολογώ.

Μύρισε καλοκαίρι. Το καλοκαίρι που καρτερούσαμε κι όλο μας ξέφευγε. Αεράκι δροσερό, με τις νότες του ηλιοβασιλέματος. Κάθομαι σ’ ένα παγκάκι, στρίβω ένα τσιγάρο.

“Ήρθε η ώρα να τα πούμε εαυτέ μου… Μακριά απ’ την στάχτη, φτάνει πια με τις καρβουνιασμένες αναμνήσεις. Ότι έγινε, έγινε. Κοίτα μπροστά. Να σ’ αγαπάς, να σε βγάζεις βόλτα, να σου δίνεις χαρά. Τόσο απλά, καθημερινά. Μην εξηγείς άλλο. Είσαι αυτός που είσαι και λάμπεις!”.

Κάποιος κάθεται δίπλα και προσπαθεί να πιάσει κουβέντα. Χαμογελάω και φεύγω…

Της Στέλλας Σωτήρκου