Δεν είμαι τέλεια! Ούτε κατά διάνοια! Προσπάθησα δεν λέω, επιδίωξα πολύ να φτάσω στα πρότυπα που προστάζει η κοινωνία και ο περίγυρος, από τις πρώτες κιόλας στιγμές της ζωής μου. «Μην κλαις, χαμογέλα, φάε όλο σου το φαγητό, τα καλά κορίτσια μιλάνε ευγενικά, κάνε το καλό, διάβασε να γίνεις η καλύτερη μαθήτρια, φρόντισε το σώμα σου, φόρα ωραία ρούχα, να είσαι μια κυρία»… Το αψεγάδιαστο σώμα, η στιβαρή κορμοστασιά, το τέλειο πρόσωπο. Η καλή εργαζόμενη, η πιστή φίλη, η ψυχή της παρέας, η ιδανική σύζυγος, νύφη και κουνιάδα, η απόλυτη ερωμένη και φυσικά η τέλεια μαμά!

Ωραία και πες ότι τα κατάφερα. Και τώρα τι; Μεταμορφώθηκα σε εκείνο το δημιούργημα, το έργο τέχνης που εκθειάζουν όλοι και θαυμάζουν. Σε εκείνο το πέτρινο λαξευμένο άγαλμα, χωρίς χρώματα και ψυχή. Χωρίς “θέλω” μόνο “πρέπει”, χωρίς προσωπικές επιθυμίες, χωρίς ουσιαστικό τέλος και αρχή. Απλά μια συνεχόμενη ευθεία γραμμή…