Όσο βαθιά κι αν κρύψεις τ’ ανομολόγητα, θα βρουν τον τρόπο να βγουν στην επιφάνεια και να σκοτεινιάσουν το μυαλό σου. Όση δύναμη κι αν ξοδέψεις για να τα θάψεις βαθιά μέσα σου, θα βρουν μικρές, ευάλωτες στιγμές να εμφανιστούν και να κατακλύσουν την σκέψη σου. Εσύ κι εγώ. Δυο τρένα σε παράλληλες ράγες. Δυο τρένα που συναντήθηκαν τυχαία σε κάποιο σταθμό. Για λίγο, για λίγο μόνο, μα ήταν το λίγο αρκετό να σημαδέψει για πάντα τις πορείες μας. Δυο τρένα που αποχώρησαν με το σφύριγμα του σταθμάρχη κι ήξεραν απ’ την αρχή πως αυτή θα ήταν η πρώτη κι η τελευταία φορά. Δυο τρένα που συνέχισαν τις πορείες τους κι απαίτησαν απ’ τους εαυτούς τους, να μην γυρίσουν να κοιτάξουν πίσω τα συντρίμμια. Δυο τρένα, γεμάτα πληγές κι απωθημένα που προχωρούν ακόμη…

Τιμωροί τ’ ανομολόγητα, τιμωροί που έρχονται νύχτες που σε δικάζουν και σε καταδικάζουν σε θάνατο, ξανά και ξανά. Σκέψεις – πληγές που αιμορραγούν κάτι άδεια, μοναχικά βράδια κι είναι κι αυτός ο καπνός απ’ το τσιγάρο που θολώνει κάθε αλήθεια, κάθε λογική. Όλα τα “πρέπει” και τα “μη” σε κοιτούν περιπαικτικά, τις στιγμές που αφήνεσαι σε μνήμες που πονάνε. Όλοι οι κανόνες και τα όρια, πανηγυρίζουν πάνω απ’ την κενή ψυχή σου. Όλες οι κόκκινες γραμμές, σφίγγουν σαν κλοιός γύρω απ’ το λαιμό σου κι εσύ νιώθεις να χάνεις ανάσες για τις στιγμές που δεν αφέθηκες να ζήσεις.