“Όταν κάνεις παιδί θα καταλάβεις!” η πιο χιλιοειπωμένη σου ατάκα. Πόσες φορές την άκουσα απ’ τα χείλη σου! Κι όλα τα φοβάμαι, πονάω, ανησυχώ, αγωνιώ, φροντίζω… ρήματα που έκανες πράξη αθόρυβα για χρόνια. Ρήματα που κάνεις πράξη ακόμη. Κι ας μεγάλωσα.

Όσο βρισκόμουν στην “αντίπερα όχθη”, αυτή του παιδιού, έβλεπα την αγάπη και τη θυσία, αλλά δεν μπορούσα να την αισθανθώ απ’ τη δική σου πλευρά, αυτή της μάνας. Έβλεπα το άγχος, το φόβο, την περηφάνια και τις αγωνίες, αλλά σ’ έλεγα υπερβολική και τα υποβάθμιζα μέσα μου. Κι εσύ δεν με πίεζες, δεν με κουκούλωνες, δεν με κρατούσες σφιχτά στην ποδιά σου κι ας έβλεπα στα μάτια σου πόσο φοβόσουν. Κι ας έβλεπα στα μάτια σου πως ακόμη ήμουν παιδί για σένα. Κι ας μεγάλωσα.

Κι ήρθε η στιγμή που κατάλαβα, γιατί μάνα ναι, τώρα πια κατάλαβα! Κατάλαβα πώς είναι να αγαπάς κάποιον πιο πάνω κι από σένα. Κατάλαβα πώς είναι να μπορείς σε μια στιγμή θα θυσιάσεις όλη σου τη ζωή για κάποιον άλλο. Κατάλαβα πώς είναι να πονάς κι ας μην έχεις χτυπήσει, πώς είναι να σπαράζεις κι ας μην στάζουν δάκρυα απ’ τα μάτια σου, πώς είναι να υποφέρεις κι ας μην σ’ έχουν πληγώσει.

Κατάλαβα πώς είναι να ορίζεις το κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξής σου για το καλό κάποιου άλλου. Κατάλαβα πώς είναι να φοβάσαι, να πονάς, να ανησυχείς, ν’ αγωνιάς, να φροντίζεις έναν άλλο άνθρωπο, με τρόπο και αγάπη που δεν ένιωσες ποτέ ούτε για τον ίδιο σου τον εαυτό. Κατάλαβα πώς είναι να βουρκώνεις από περηφάνια και χαρά, από το επίτευγμα κάποιου άλλου.

Κατάλαβα πώς να μην πιέζεις, να μην κουκουλώνεις, να μην κρατάς σφιχτά πάνω σου έναν άλλον άνθρωπο, αλλά να τρέμεις σαν κλαράκι μη του συμβεί τίποτα. Κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να γίνεσαι από αγκαλιά, δίχτυ ασφαλείας, αλλά να αφήνεις τις πτώσεις να συμβαίνουν. Κι ας φοβάσαι…

Κατάλαβα μάνα! Τώρα πια κατάλαβα, γιατί μόνο όταν η μισή σου ψυχή βγει και κατοικήσει σ’ ένα άλλο σώμα, αυτό του παιδιού σου, τότε μόνο μπορείς να καταλάβεις…

Της Κικής Γιοβανοπούλου