Μέσα στην αγκαλιά σου, έμαθα να αγαπάω. Να κουρνιάζω σαν παιδί, να γέρνω σαν πουλί, που βρίσκει επιτέλους ζεστασιά μέσα στο κρύο.

Μέσα στην αγκαλιά σου, ημέρεψε η άγρια πλευρά του εαυτού μου, αισθάνθηκα ασφαλής, ένοιωσα αγάπη. Δεν έχει σημασία πόσο δυνατός είσαι! Αποζητάς πάντοτε μία αγκαλιά για να αισθανθείς ασφαλής.

Μέσα στην αγκαλιά σου, ημέρεψε εκείνη η άγρια πλευρά του εαυτού μου. Αισθάνθηκα τη γαλήνη να κυριεύει το μέσα μου, να κάθεται επάνω σε όλα μου τα κύτταρα.

Καιρό πια δεν αισθανόμουν. Ο χειμώνας να πάγωνε το σώμα μου, ένιωθα πάντοτε τη ζεστασιά της ανάσας σου. Ανεπιθύμητη να αισθανόμουν σε έναν κόσμο απρόσιτο, αισθανόμουν βασίλισσα επειδή ένιωθα τα μαλλιά σου ανακατεμένα με τα δικά μου.

Μέσα στην αγκαλιά σου, εκείνη που τόσο δύσκολα μου χάριζες, αισθάνθηκα ελεύθερη. Απελευθερώθηκα από τα πάθη μου, δεν ήθελα να χαραμίζω τον εαυτό μου ανούσια και να με σπαταλάω δίχως νόημα.

Ελευθερώθηκα γιατί αγάπησα. Αγάπησα εσένα. Για δύο λόγους ήρθα στη ζωή ετούτη, το ξέρω απόλυτα! Για να αγαπήσω εσένα και για να γράφω. Και ας μην έχω την αγκαλιά σου πια…

Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη