Πότε θα έρθεις να με βρεις; Με αυτή τη σκέψη κοιμάμαι και ξυπνάω.

Γύρισα πόλεις και μέρη άγνωστα, αναζητώντας τη μορφή σου. Τους ρωτούσα όλους μήπως είδαν τη γυναίκα που αγαπώ, μήπως κάποιος μπορεί να ενημερώσει για το πού βρίσκεσαι.

Μου έλειψαν τα ξανθά σου μαλλιά, η ζεστή σου ανάσα, το χαμόγελό σου. Μου έλειψε η ζεστασιά σου, αυτή που όταν μου έδινες, με πλημμύριζε με ένα πρωτοφανές αίσθημα ασφάλειας.

Σε αγαπώ τόσο πολύ, επειδή εξαιτίας σου έμαθα να ξεχνάω τον εγωισμό μου και να μην τον αφήνω να με νικήσει.

Ποτέ μου δε σε ξέχασα, ποτέ! Ω Θεέ μου, μπροστά στα πόδια σου παραδίδω τον μικρό και ανόητο εαυτό μου. Μέσα στην αγκαλιά σου αποζητώ τη ζεστασιά από έναν σκληρό και αδυσώπητο κόσμο που δε με ξέρει και δεν τον ξέρω.

Ω Θεέ μου! Πόσο χαμηλά έχω πέσει, να αισθάνομαι πως μέσα στην καρδιά σου κάπου, βρίσκομαι να λαχταρώ ολονυχτίς!

Έλα να με βρεις, θα περιμένω. Δεν έχω θυμώσει που έφυγες, μετρούσα τα λεπτά για να σε ξαναδώ. Μετρούσα τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, μαρτύριο οι ώρες εκείνες που δε σε έβλεπα.

Μη φοβάσαι πως θυμό εντός μου σου κρατάω, περιμένω να έρθεις για να με αναστήσεις και να με ξυπνήσεις από το λήθαργό μου.

Θα μου δώσεις τα φιλιά που μου χρωστάς όλες αυτές τις ημέρες και τους μήνες που δε σε αντικρίζω.

Θα με κοιτάξεις βαθιά στα μάτια και θα ουρλιάξεις το “σ’ αγαπώ” που το στόμα σου δεν τολμά να ξεστομίσει.

Γυναίκα, είναι το όνομά σου και εσύ έγινες όλη μου η ζωή, όλοι οι άνθρωποι της ζωής μου μαζί.

Πότε θα έρθεις να με βρεις; Με αυτό το ερώτημα ξυπνάω και κοιμάμαι…

Μαρία Σκαμπαρδώνη