Δεν ενοχλείς. Δεν σ’ αρέσει να ενοχλείς. Κοιτάς το σπίτι σου, την οικογένειά σου και τη δουλειά σου. Έχεις την καθημερινότητά σου, τα δικά σου προβλήματα και δεν σου αρέσει να χώνεις τη μύτη σου στα προσωπικά των άλλων. Δεν σου αρέσουν οι καβγάδες. Σε αποσυντονίζουν, γι’ αυτό και προσπαθείς να μην εμπλέκεσαι σε διαφωνίες. Κι όμως… όσο κι αν προσπαθείς, λες και το κάνουν όλοι επίτηδες! Λες κι έχουν βάλει στόχο ζωής να σε βγάζουν απ’ τα όριά σου!
Όλοι! Ένας ένας! Φίλοι, γνωστοί, συγγενείς… “Βαλτοί είναι;” αναρωτιέσαι όσο προσπαθείς να κρατήσεις το επίπεδο. Όσο προσπαθείς να μην καβγαδίσεις. Να θες ν’ αγιάσεις και να μην μπορείς! Κρατιέσαι, αλλά κι η υπομονή έχει τα όριά της! Και μια, δυο, τρεις, ανοίγεις το κατά τ’ άλλα γλυκό στοματάκι σου κι όποιον πάρει ο Χάρος! Προς το παρόν βέβαια, ο Χάρος έχει πάρει τους μισούς γνωστούς, τους μισούς φίλους και τους μισούς συγγενείς σου! Δεν φταις εσύ! Εσύ προσπάθησες! Αυτοί φταίνε! Όλοι…
Μέχρι ένα σημείο, όλα σου έμοιαζαν φυσιολογικά ε; Κάπου εκεί στην τελευταία φράση μάλλον σε μπέρδεψα λίγο… Κάπου εκεί στην τελευταία φράση, έγιναν τα αποκαλυπτήρια. Ξεκαθαρίστηκε αυτό, το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να παραδεχτείς ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Το προφανές δηλαδή, πως όταν σου φταίνε όλοι, μάλλον δεν σου φταίνε όλοι…
Κανείς δεν είναι… άσφαλτος και σίγουρα οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι ευκολάκι, μεγαλώνοντας και ζώντας όμως σε μια κοινωνία ανθρώπων, θα έπρεπε να έχουμε μάθει πως δεν είναι λογικό να στεκόμαστε στη γωνία με τον μεγεθυντικό φακό περιμένοντας το πρώτο ολίσθημα των άλλων, για να υψώσουμε λάβαρο πολέμου. Θα έπρεπε να έχουμε μάθει πως όσο ανώτεροι κι αν είμαστε (ή νομίζουμε πως είμαστε) απ’ τους υπόλοιπους, το να προσπαθούμε να τους βγάλουμε όλους σκάρτους, μάλλον κρύβει άλλα πράγματα από πίσω του.
Ναι, οι άνθρωποι σήμερα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Η κακία, η αγνωμοσύνη και η ζήλια, είναι χαρακτηριστικά που πολλοί από μας έχουμε. Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως είναι όλοι έτσι. Ψάχνοντας πάντα να βρεις το κακό μέσα στους άλλους, σημαίνει μάλλον πως δεν ψάχνεις για εχθρούς, αλλά όμοιούς σου. Ψάχνεις να βρεις τα δικά σου σκοτεινά χαρακτηριστικά και στους άλλους, για να πάψεις να νιώθεις τόσο μόνος. Το να βλέπεις μόνο τα άσχημα των άλλων ή να προσπαθείς να μεταφράσεις κάθε τους πράξη, σε στοχευμένη πράξη κακίας, κρύβει μάλλον δικές σου ανασφάλειες και φόβους. Κρύβει προσωπικά θέματα και εσωτερική δουλίτσα, που δεν μπήκες στον κόπο να κάνεις ποτέ. Κρύβει πολλά, τα οποία αν θες κάποια στιγμή να νιώσεις ευτυχισμένος, θα πρέπει να ανακαλύψεις… Γιατί πραγματικά όταν σου φταίνε όλοι, μάλλον δεν σου φταίνε όλοι!
Της Κικής Γιοβανοπούλου