Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν είναι ποτέ απολύτως ξεκάθαροι για το τι θέλουν, τι νιώθουν, τι προσδοκούν. Είναι οι “ναι μεν, αλλά…”. Άνθρωποι, σταυρόλεξα για δυνατούς λύτες. Είναι αυτοί, που ακόμη κι αν τους λατρέψεις (γιατί κάποια θετικά έχουν κι αυτοί), η επιθυμία του να τους φέρεις στο κεφάλι κάτι βαρύ και σιδερένιο, ώρες ώρες μοιάζει ακατανίκητη.

Είναι αυτοί οι άνθρωποι, που σε κάνουν να σκέφτεσαι 10 φορές κάθε σου κίνηση, από φόβο μην κάνεις κάτι λάθος. Να του στείλω μήνυμα ή θα τον ενοχλήσω; Να του κάνω πλακίτσα ή θα παρεξηγηθεί; Να του τηλεφωνήσω εγώ ή να περιμένω να με πάρει αυτός; Να τον συμβουλέψω όταν μου λέει το πρόβλημά του ή θα στραβώσει; Να του πω τη γνώμη μου ή θα με αποπάρει; Μπορεί να ακούγονται λογικά αυτά, όταν βρίσκεσαι στην αρχή μιας σχέσης ή ενός φλερτ κι ίσως όταν δεν γνωρίζεις τον άλλον καλά, να είναι φυσιολογικό να κάνεις συχνά δεύτερες σκέψεις. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η κατάσταση είναι μόνιμη; Τι γίνεται όταν νιώθεις συνεχώς να έχεις ένα όπλο κολλημένο στον κρόταφο, που στο πρώτο λάθος θα αμολήσει μολύβι;

Όταν κάποιος δεν είναι πολύ ανοιχτός και διατηρεί κάποιο μυστήριο, σίγουρα είναι γοητευτικός. Το μη προβλέψιμο στον χαρακτήρα κάποιου, μπορεί να μοιάζει σαγηνευτικό, από ένα σημείο και μετά όμως είναι κυριολεκτικώς σπάσιμο νεύρων! Και δεν το λέω εγώ! Μια φίλη μου απ’ το χωριό το λέει, δεν την ξέρεις!

Καλό το μυστήριο και το σασπένς, υπάρχει όμως τίποτα πιο σαγηνευτικό, από έναν άνθρωπο που δεν διστάζει να σου πει “Σε θέλω!”, “Σε γουστάρω!”, “Σ’ αγαπάω!”; Που δεν διστάζει να στο πει και να στο δείξει; Υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό, από δυο μάτια που τολμούν να κοιτούν ίσια τα δικά σου; Που δεν κρύβουν παιχνιδάκια και κολπαδόρικα μυστήρια πίσω απ’ την πλάτη τους;

Νομίζω πως όχι και είμαι σχεδόν σίγουρη πως κι η φίλη μου απ’ το χωριό θα συμφωνήσει μαζί μου!

Της Κικής Γιοβανοπούλου