“Μαμά μη με συγκρίνεις!”, μια φράση που πάντα ήθελα να ξεστομίσω, αλλά ποτέ δεν τόλμησα. Είναι τόσο δύσκολο να μεγαλώνεις στη σκιά κάποιου άλλου, ειδικά αν αυτός ο κάποιος, είναι ένας άνθρωπος που θεωρητικά “πρέπει” να αγαπάς.

Δεν είναι ότι δεν αγαπούσα τη Μαρία. Ίσα – ίσα! Η μεγάλη μου αδερφή ήταν πάντα το πρότυπό μου! Την θαύμαζα για το ακέραιο και το άρτιο του χαρακτήρα της. Για το πόσο επιμελής και σχολαστική ήταν, με ότι κι αν καταπιανόταν. Την θαύμαζα για το αψεγάδιαστο της εμφάνισής της! Την θαύμαζα για το ότι ήταν πρώτη σε όλα! Στο σχολείο, στα μαθήματα, στις παρέες… Απ’ την απ’ την άλλη μεριά εγώ, ένα άγαρμπο ασχημόπαπο, μέτρια στα μαθήματα, με λίγες παρέες… κανένα άστρο!

Ότι κι αν έκανα, ένιωθα πάντα τα βλέμματα όλων στραμμένα πάνω μου κι έναν ψίθυρο μέσα στο κεφάλι μου “Αποκλείεται να τα καταφέρει!”. Στο σχολείο, όταν οι καθηγητές μάθαιναν πως είμαι αδερφή της Μαρίας, αυτομάτως με σύγκριναν μαζί της. Μια σύγκριση που με συνόδευε σε όλη τη σχολική μου πορεία. Ένας πήχης τόσο ψηλά ανεβασμένος που έμοιαζε σχεδόν αδύνατον να φτάσω.

Στο σπίτι, ότι κι αν έκανα, με σύγκριναν με τη Μαρία. “Δεν μπορείς λίγο να της μοιάσεις;” μου έλεγε συνεχώς η μαμά μου. “Διάβαζε λίγο περισσότερο! Δεν βλέπεις την αδερφή σου; Αριστούχα!”. “Πάλι πεταμένα τα ρούχα σου; Δες το δωμάτιο της αδερφής σου! Ντρέπεσαι να μπεις!”… Δεν το ήθελα! Ειλικρινά δεν το ήθελα, αλλά όλα αυτά, δημιούργησαν μεταξύ μας (αλλά και μέσα μου) μια άτυπη μάχη. Απ’ τη μια, ήταν η αδερφή μου, που την αγαπούσα κι απ’ την άλλη ήταν αυτό το αγκάθι, ότι πάντα θα είναι καλύτερη.

Απ’ όλες τις συγκρίσεις, αυτή που με πονούσε περισσότερο ήταν αυτή, της μητέρας μου. “Πως είναι δυνατόν να με συγκρίνεις με έναν άλλο άνθρωπο;” αναρωτιόμουν τα βράδια που έκλαιγα κρυφά, αγκαλιά με μια ακόμη “αποτυχία” μου. “Πως γίνεται να μην μπαίνεις στον κόπο να κοιτάξεις μέσα μου, να δεις ποια είμαι και πόσο αξίζω; Είμαι παιδί σου! Είμαι και εγώ παιδί σου! Μη μου δημιουργείς έχθρα για εκείνη! Δεν το αξίζεις καμιά μας αυτό!”…

Πέρασαν χρόνια μέχρι να καταφέρω να συνειδητοποιήσω, πως θύμα όλων αυτών, δεν ήμουν μόνο εγώ, αλλά και εκείνη. Εκείνη γιατί ως “πρότυπο” και “παράδειγμα”, δεν είχε την “πολυτέλεια” να κάνει κάπου λάθος. Κι εγώ γιατί ποτέ δεν θα κατάφερνα να γίνω σαν εκείνη…

Πέρασαν χρόνια, μέχρι να καταφέρουμε να δεχτούμε τη διαφορετικότητά μας και να εκτιμήσουμε την αξία μας. Πέρασαν τόσα χρόνια κι όμως ακόμη θυμόμαστε, πως μας έκανε όλο αυτό να νιώθουμε.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα κάνουμε το αδύνατο δυνατό, να μην το κάνουμε αυτό στα δικά μας παιδιά. Το κάθε ένα απ’ αυτά, είναι διαφορετικό και ξεχωριστά μοναδικό κι αξίζει την αγάπη, την αποδοχή και την αγκαλιά μας.

Σοφία & Κική