Παρότι έχουν περάσει πολλά, πολλά χρόνια (αιώνες μη σου πω), ακόμη έρχονται φορές που ηχεί στ’ αυτιά μου, το “Ε-Ε-Εκδρομή!”, το σύνθημα που φωνάζαμε μπροστά από δασκάλους και καθηγητές, ως μαθητές. Τώρα που το σκέφτομαι, κάθε φορά που το φωνάζαμε, ως δια μαγείας έπιανε (!) κι ο διευθυντής, μας ενημέρωνε για “περίπατο”. Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον το είχαν προαποφασισμένο οι εκ του γραφείου (καθηγητές, διευθυντής και λοιποί) και με κάποιον τρόπο μας έκαναν να το θεωρούμε δική μας ιδέα! Η κότα έκανε τ’ αυγό ή το αυγό την κότα; Τι σημασία έχει; Σημασία έχει ότι πηγαίναμε εκδρομή! Τελεία! Και κούτσα κούτσα φτάσαμε στην Γ’ Λυκείου, που δεν μας περίμεναν απλά περίπατοι… μας περίμενε Η εκδρομή! Η πιο γ@μ@τη εκδρομή όλων! Η πενταήμερη! (Ξέρω ότι φήμες λένε πως το σωστό είναι “πενθήμερη” κι όχι “πενταήμερη”, αλλά επίσης ένα σωστό που διάβασα είναι ότι το “πενταήμερη” ακούγεται πιο αλήτικο, διαλέγω να χρησιμοποιώ αυτό λοιπόν, μιας κι όλοι έτσι τη λέγαμε!).
1999 – Θυμάμαι 60 και πλέον εφήβους, ζαλωμένους με σάκους και σακίδια, να περιμένουν με ανυπομονησία το πούλμαν για το αεροδρόμιο. Θυμάμαι φωνές και γέλια, παρά το πρωινό της ώρας. Θυμάμαι φασαρία και “αυστηρούς” καθηγητές να μας φωνάζουν “Ησυχία” σ’ όλη τη διαδρομή. Θυμάμαι ένα αεροπλάνο που καταφέραμε να κάνουμε γης μαδιάμ, σε λιγότερο από μιάμιση ώρα που διήρκεσε η πτήση. Θυμάμαι τα βλέμματα θαυμασμού για το υπέρ – γ@μ@το ξενοδοχείο που θα μας φιλοξενούσε. Θυμάμαι τις φάρσες μας, τα αστεία μας, τους χορούς και τις βόλτες μας. Θυμάμαι τα πρόσωπά μας στο δρόμο της επιστροφής. Κουρασμένα και άυπνα αλλά γεμάτα και ευτυχισμένα. Έχουν περάσει τόσα χρόνια κι όμως υπάρχουν σκηνές που θυμάμαι με απόλυτη λεπτομέρεια… σαν να ήταν χτες…
Τα χρόνια πέρασαν και πιθανότατα, πολλά απ’ τα άτομα με τα οποία μοιραστήκαμε το ίδιο δωμάτιο / όροφο, δεν βρίσκονται πια στη ζωή μας. Ο καθένας πήρε αργά ή γρήγορα το δρόμο του και θέλοντας και μη χαθήκαμε. Ίσως με κάποιους βρισκόμαστε σε κανένα reunion συμμαθητών κι ανταλλάσσουμε τυπικά τα νέα μας. Ίσως κάναμε καινούριες παρέες και ο “νέος μας εαυτός” δεν μπόρεσε να ταιριάξει μ’ εκείνους, που κάποτε συντρόφευαν τα ξενύχτια και τα εφηβικά μας αστεία. Ίσως να ‘ναι κι έτσι… Τι σημασία έχει όμως; Σημασία έχει πως αυτά που ζήσαμε τότε, στην τελευταία σχολική εκδρομή, μας συντροφεύουν ακόμη. Ίσως όχι πολύ συχνά, αλλά κάπου – κάπου, ίσως έρχεται στο νου μας το τετράκλινο δωμάτιο στο Ηράκλειο της Κρήτης και χαμογελάμε στη θύμηση των όσων ζήσαμε.
Όμορφα είχαμε περάσει… θυμάσαι;
Της Κικής Γιοβανοπούλου