Ο γιος μου ο Αλέξης, είναι 7 χρονών και πηγαίνει στη δευτέρα δημοτικού. Πριν λίγες μέρες συνέβη κάτι στην τάξη του, που πραγματικά με τάραξε. Όταν πήγα να τον πάρω απ’ το σχολείο ήταν κλαμένος. Στο δρόμο για το σπίτι, μου εξήγησε πως ήταν πολύ στεναχωρημένος γιατί το πρωί ένας συμμαθητής του, ο Λεωνίδας, μοίρασε προσκλήσεις για το πάρτι που θα κάνει κι εκείνον δεν τον είχε καλέσει. Η αλήθεια είναι πως στεναχωρήθηκα πολύ μ’ αυτό που έγινε, κυρίως γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Έχει ξαναγίνει δυο τρεις φορές, να μοιράσει κάποιο παιδί στην τάξη προσκλήσεις για πάρτι και ξέρω καλά πως τα παιδάκια που δεν παίρνουν πρόσκληση νιώθουν πολύ άσχημα.

Μπορώ να καταλάβω πως η οικονομική κατάσταση της κάθε οικογένειας είναι λεπτό ζήτημα, αλλά ως μητέρα, μου φαίνεται πολύ άσχημο να νιώθει το παιδί μου πως δεν το θέλουν. Δεν είσαι υποχρεωμένος να καλέσεις όλα τα παιδάκια, αλλά είσαι υποχρεωμένος να σεβαστείς την ψυχολογία των υπολοίπων. Αν θέλεις να καλέσεις συγκεκριμένα παιδιά, μπορείς ως μητέρα να αναλάβεις και τη διανομή των προσκλήσεων στις μητέρες τους. Αν όλο αυτό γινόταν πιο διακριτικά, δεν θα πληγωνόταν κανένα παιδάκι.

Έχω πραγματικά στεναχωρηθεί πάρα πολύ! Το να βλέπεις το παιδί σου να κλαίει και να νιώθει άσχημα είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο! Σκοπεύω να τηλεφωνήσω στη μητέρα του Λεωνίδα. Όχι για να της ζητήσω να καλέσει το γιο μου, αλλά για να της εξηγήσω πως θα ήταν καλύτερο την επόμενη φορά να είναι πιο διακριτική. Καταλαβαίνω πως το παιδί της χαίρεται για το πάρτι που θα κάνει, αλλά πρέπει κι εκείνη να καταλάβει πως μ’ όλο αυτό, το δικό μου αλλά και άλλα παιδάκια έχουν πληγωθεί.

Της Κικής Γιοβανοπούλου