“Εκατό σκαλοπάτια θ’ ανέβαινα αν κατέβαινες ένα!”. Μ’ ακούς; Απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή στο δήλωσα! Σε θέλω! Σε θέλω και θα κάνω ότι περνάει απ’ το χέρι μου για να σε δω χαρούμενη! Ήσουν επιφυλακτική απ’ την αρχή. Έκανα ότι μπορούσα για να σε κάνω να ανοιχτείς, να χαλαρώσεις… “Δεν ήρθα για να σου πάρω, αλλά για να σου δώσω ότι έχω!” στο φώναζα με κάθε μου πράξη!

Προσπάθησα πολύ! Αλήθεια προσπάθησα! Όσο πιο τρυφερά και γλυκά γινόταν. Τιθάσευα την φουρτουνιασμένη θάλασσα που ένιωθα για σένα κι άφηνα να φτάσουν στα πόδια σου μόνο μικρά, δροσερά κυμματάκια… Ακριβώς γι’ αυτό, δεν ήθελα να σε τρομάξω! Στάθηκα όσο πιο διακριτικά γινόταν δίπλα σου. Κατάπια κάθε δάκρυ σου, προσαρμοζόμουν κάθε λεπτό, ίσα για να χωράω στα κενά που ένιωθες, ανεβοκατέβαινα σαν κασκαντέρ στα σκαμπανεβάσματά σου. Είμαι τόσο εκρηκτικός χαρακτήρας κι όμως μαζί σου δεν μπορούσα ούτε να θυμώσω, δεν μου κρατούσε πάνω από λίγα δευτερόλεπτα!

Με λίγα λόγια σ’ αγάπησα… πολύ! Κι έγινα αυτό που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα γινόμουν. Σαν πλαστελίνη να πλάθομαι στη στιγμή σ’ ότι χρειάζεσαι, σ’ ότι σου λείπει. Δεν σου ζητάω τα ρέστα, αλλά τώρα πια θέλω να ξέρεις… Απλά ήλπιζα πως κάποια στιγμή θα καταλάβεις, θα νιώσεις. “Δεν ήρθα για να σου πάρω, μόνο για να σου δώσω!”. Αυτό… Στο είχα πει απ’ την αρχή και στο δηλώνω ακόμη! Για σένα θα μπορούσα να χάσω τα πάντα, εκτός από ένα, την αξιοπρέπειά μου. Όταν λοιπόν, έφτασα στις δικές μου κόκκινες γραμμές, αρνήθηκα να τις ξεπεράσω κι απλά αποχώρησα…

Κι αν αναρωτιέσαι τι νόημα έχει πια… Ήθελα απλά να σου πω πως θα γκρέμιζα βουνά, θα στέγνωνα θάλασσες, θα έχτιζα δρόμους μόνο για να περάσεις. Το μόνο που ήθελα από σένα ήταν ένα βήμα, ένα τόσο δα μικρό βηματάκι κι εγώ για σένα θα ανέβαινα με μια ανάσα εκατό! Εκατό μ’ ακούς; Αλλά κορίτσι μου, ούτε αυτό το ένα δεν έκανες…

Για εκείνη…

Της Κικής Γιοβανοπούλου