Είμαι 25 χρονών κι έχω σχέση τους τελευταίους 6 μήνες, με το Γιώργο που είναι 30. Όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά μεταξύ μας, μέχρι που πριν δύο εβδομάδες του ανακοίνωσα ότι… είμαι έγκυος! Δεν ήταν κάτι που είχαμε σχεδιάσει… και σε μένα ήρθε ξαφνικό, αλλά αυτό που με ξάφνιασε περισσότερο ήταν η αντίδραση του!

Ξέρω ότι δεν είμαστε πολύ καιρό μαζί, ξέρω ότι αυτή τη στιγμή δεν δουλεύει κι ότι δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα… Είμαι όμως πολύ ερωτευμένη με το Γιώργο και πίστευα πως κι εκείνος νιώθει έτσι. Αν τον έχω στο πλάι μου, δεν με τρομάζει καμία δυσκολία! Είμαι σίγουρη πως αν το θέλουμε πραγματικά θα τα καταφέρουμε! Οι πρώτοι είμαστε ή οι τελευταίοι;

Εκείνος απ’ την πλευρά του, είναι αρνητικός! “Δεν είναι η κατάλληλη εποχή! Δεν έχω καν δουλειά!” “Ένα παιδί είναι μεγάλη ευθύνη και δεν ξέρω αν είμαστε έτοιμοι να την αναλάβουμε!”! Προσπάθησα να του εξηγήσω πως αισθάνομαι, πόσο τον αγαπάω, ότι δεν θέλω να σκοτώσω αυτό το πλάσμα που έχω μέσα μου… Του είπα πως ξέρω τις δυσκολίες που θα έχει όλο αυτό, αλλά είμαι πρόθυμη να προσπαθήσω! Είναι το μωρό ΜΑΣ! Πως μπορεί να μην το θέλει;

Εδώ και καιρό, μου είχε πει πως σκεφτόταν πολύ σοβαρά να δεχτεί την πρόταση του ξαδέρφου του, για να φύγει στο εξωτερικό για δουλειά, μιας και εδώ δεν βρίσκει τίποτα στον τομέα του. Εντάξει, το ήξερα αυτό, αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα τι να γίνει; Θα βρει μια δουλειά εδώ, δουλεύω κι εγώ… κάτι θα κάνουμε… Δεν καταλαβαίνω γιατί φέρεται τόσο εγωιστικά! Το θέλω αυτό το μωρό! Είναι κομμάτι μου! Αλλά κι απ’ την άλλη, πως θα το μεγαλώσω μόνη μου; Κι ο Γιώργος; Δεν θέλω να χωρίσουμε! Στην τελική, μαζί δεν το κάναμε; Σηκώνεται και φεύγει και θα μ’ αφήσει μόνη μου να βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα; Έχει κι αυτός υποχρεώσεις απέναντι σ’ αυτό το πλάσμα που έχω μέσα μου!

Ειλικρινά, βρίσκομαι σε αδιέξοδο… 

Της Κικής Γιοβανοπούλου