Η Έλλη “κολυμπούσε” για 24 χρόνια στην ασφάλεια του πατρικού της σπιτιού, έχοντας την απέραντη φροντίδα των γονιών της… Ήταν από πάντα, ένα ήσυχο και συγκαταβατικό παιδί. Χαμηλών τόνων, δεν δημιουργούσε προβλήματα ποτέ! Καλή μαθήτρια, υποδειγματικός χαρακτήρας. Λάτρης της ζωγραφικής και των ταξιδιών…

Στα 24 της παντρεύτηκε. Τον πρώτο της έρωτα… ήταν ήδη 5 χρόνια μαζί πριν βάλουν την κουλούρα κι η γειτονιά είχε ήδη αρχίζει να μουρμουρίζει. Τον αγάπησε τον Ανδρέα. Καλό παιδί και εργατικός, με στρωμένη δουλειά κι από σωστή οικογένεια. Λίγο μετά ήρθε στη ζωή της ο Άγγελος… ο πρώτος της γιος κι αμέσως μετά ο Πέτρος… ο δεύτερος. Η ζωή της κυλούσε ήρεμα… αρμονικά… Όλα έμοιαζαν τέλεια στην δεύτερη “γυάλα” που είχε μεταπηδήσει μετά το πατρικό της.

Η Έλλη δεν δούλεψε ποτέ κι ας είχε τελειώσει με άριστα την “Καλών Τεχνών”. Τα εργαλεία της ζωγραφικής, δεν τα πήρε ποτέ στο δικό της σπίτι. “Που να τα χωρέσουμε βρε Έλλη μου;” της είχε πει ο Ανδρέας. Άφησε στο υπόγειο του πατρικού της, να σκονίζονται τα πινέλα και τα τελάρα της… μιας και κανένας απ’ τους γιους της, δεν είχε κληρονομήσει την αγάπη της στη ζωγραφική. 24 χρόνια γάμου και το τελευταίο ταξίδι που πήγαν οι δυο τους, ήταν αυτό του μέλιτος. 7 μέρες στην Ιταλία! Πόσο όμορφα έμοιαζαν τότε όλα;

“Εμείς δεν θα γίνουμε σαν τους άλλους! Θα είμαι πάντα τρελός για σένα!” της είχε φωνάξει όρθιος, πάνω σε μια γόνδολα στη Βενετία! Και να που τώρα, ο “τρελός” Ανδρέας, είχε γίνει ένα σοβαρός επιχειρηματίας με γραβάτα και καλογυαλισμένα παπούτσια… Κι εκείνη, είχε γίνει ένα ψάρι, κλεισμένο σε μια γυάλα… 24 χρόνια και πέραν των παιδιών, δεν ασχολιόταν με τίποτα που να τη γέμιζε. Ο Ανδρέας όλη μέρα στη δουλειά κι εκείνη να πλένει πιάτα, να βάζει πλυντήρια και να ετοιμάζει ταπεράκια για τους γιους και τις νύφες τους…

Σπίτι, σύζυγος, παιδιά… όλα σωστά και στη θέση τους… στα κουτάκια τους… Πάνε χρόνια από τότε που αισθάνθηκε για πρώτη φορά, αυτά τα κουτάκια να την βαραίνουν… να την πνίγουν… να μην μπορεί ν’ ανασάνει… Κάθε φορά, έδιωχνε αυτές τις σκέψεις σαν ενοχλητικές μύγες του καλοκαιριού… Εξάλλου όσες φορές προσπάθησε να σπάσει αυτό το γυαλί μαζί με τον Ανδρέα, δεν τα κατάφερε. Να βρει μια δουλειά, ν’ ασχοληθεί ίσως ξανά με τη ζωγραφική που τόσο αγαπούσε, να κάνουν κάτι μαζί, πέραν των οικογενειακών υποχρεώσεων… το γυαλί γινόταν τοίχος και κάθε φορά χτυπούσε το κεφάλι της σ’ αυτόν… και πονούσε…

Και κάπου εκεί βαρέθηκε να βάζει bedadin στις πληγές στο κεφάλι της… σαν να άρχισε το ψάρι να βγάζει πνευμόνια στη θέση των βραγχίων του και δεν άντεχε πια στο νερό… σαν να έπαψε πια να φοβάται πως αν πηδήξει έξω απ’ τη γυάλα θα έρθει το τέλος…

Τακτοποίησε τα πινέλα στις θήκες τους και κοίταξε τη θάλασσα… πόσο όμορφα βουτούσε ο ήλιος στο νερό, γεμίζοντας πορτοκαλιά χρώματα παντού! Κοίταξε τριγύρω… είχε βγει ψύχρα… δεν ήταν κανείς τριγύρω… χαμογέλασε…

Της Κικής Γιοβανοπούλου