Με την Ρένια είμαστε μαζί πάνω από 12 χρόνια! 3 χρόνια σχέση, 9 χρόνια γάμου! Γνωριστήκαμε τυχαία στην εταιρία που δουλεύαμε μαζί τότε. Ήταν όμορφη… πολύ όμορφη! Με είχε γοητεύσει απίστευτα απ’ την πρώτη στιγμή και η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα πολύ να την καταφέρω! Αλλά άξιζε τον κόπο! Η Ρένια αποδείχτηκε μια υπέροχη σύντροφος και μια εκπληκτική μητέρα! Η κόρη μας… το διαμαντάκι μας… ήταν το πιο όμορφο δώρο που μου χάρισε! Η Ρένια άφησε τη δουλειά της αμέσως μόλις γέννησε κι αφοσιώθηκε πλήρως σε μένα και στην κόρη μας! Η δουλειά μου είναι πολύ απαιτητική και πρέπει συχνά να ταξιδεύω εκτός πόλεως και το γεγονός ότι η Ρένια ήταν συνεχώς δίπλα στο παιδί μας με ανακούφιζε πολύ!

Την Ρένια την αγάπησα και την αγαπώ ακόμη πολύ, με τα χρόνια όμως… δεν ξέρω πως να το εξηγήσω… κάπου χαθήκαμε στην ρουτίνα της καθημερινότητας… χάθηκε το έντονο πάθος… Τότε ήταν που γνώρισα τη Στέλλα…

Η Στέλλα ήταν πωλήτρια σ’ ένα κατάστημα με αντρικά ρούχα σε μια πόλη που επισκεπτόμουν συχνά λόγω δουλειάς. Απ’ την πρώτη φορά που την είδα μ’ εντυπωσίασε! Ψηλή, μελαχρινή, με δυο υπέροχα μεγάλα καστανά μάτια και θανατηφόρο κορμί! Πρόσχαρη, ευγενική μα συνάμα απίστευτα σέξυ! Κάθε φορά που επισκεπτόμουν την πόλη της, φρόντιζα να επισκέπτομαι το μαγαζί που εργαζόταν, κι αγόραζα… πουκάμισα! Η Ρένια απορούσε για τα τόσα πουκάμισα που πήγαινα στο σπίτι κάθε φορά! Προφασιζόμουν ότι μου άρεσαν πολύ κι ότι λόγω δουλειάς χρειαζόμουν συνεχώς καινούρια…

Ήμουν σίγουρος πως και στη Στέλλα δεν είχα περάσει απαρατήρητος. Το έβλεπα στα μάτια της κάθε φορά που με κοιτούσε… το έβλεπα στο χαμόγελό της κάθε φορά που μ’ εξυπηρετούσε… Το είδα στο βλέμμα της όταν τελικά της ζήτησα να βγούμε…

Κάθε φορά που την συναντούσα, έκρυβα τη βέρα στην τσέπη μου… Όχι, δεν της είχα πει ότι είμαι παντρεμένος… Προσπάθησα στην αρχή… αλλά ήταν τόσο υπέροχη… φοβήθηκα μη τη χάσω… Κι όλο το ανέβαλλα… Η δουλειά μου αλλά και η δική της, δικαιολογούσαν το γεγονός ότι δεν βρισκόμασταν συχνά, η αλήθεια είναι όμως πως από ένα σημείο και μετά την πάτησα τόσο άσχημα μαζί της, που έβρισκα συνεχώς δικαιολογίες για να την επισκέπτομαι όλο και συχνότερα. Η Ρένια ήταν τόσο απορροφημένη με το σπίτι και το παιδί που δεν έδινε και τόση σημασία… ίσως και να μ’ εμπιστευόταν τυφλά… ποιος ξέρει; Σημασία έχει ότι δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα… ευτυχώς…

Όλα πήγαιναν ρολόι, μέχρι εκείνη την καταραμένη στιγμή που χτύπησε το κινητό μου… Έτρεξα να το σηκώσω, αλλά είχε ήδη προλάβει να το κάνει η κόρη μου… Ήταν η Στέλλα… Σε μια στιγμή γκρεμίστηκε ο (μέχρι τότε τέλειος) κόσμος μου… Η Στέλλα πια ήξερε… Έπρεπε να της μιλήσω… να της εξηγήσω… Δεν μπορούσα να τη χάσω! Η Ρένια ήταν η γυναίκα μου ναι… είχαμε μια κόρη μαζί… ήμουν παντρεμένος… από τότε όμως που γνώρισα τη Στέλλα, όλα άλλαξαν μέσα μου… Ήθελα μόνο να είμαι μαζί της! Δεν περνούσα πια καλά με τη Ρένια! Δεν με γέμιζε αυτό που είχαμε!  Αλλά υπήρχε ένα παιδί στη μέση και δεν μπορούσα να το αφήσω χωρίς πατέρα! Η Ρένια δεν θα με άφηνε να το ξαναδώ! Θα το δηλητηρίαζε με τα λόγια της για μένα! Αν η Στέλλα με αγαπούσε όσο εγώ, θα έπρεπε να μου δώσει χρόνο… να κάνει υπομονή…

Συντάχτηκε από Κική & Χρύσα

read more: ΑΠΙΣΤΙΑ – Η ερωμένη (1), ΑΠΙΣΤΙΑ – Η απατημένη (3)