Υπάρχει άραγε άνθρωπος που δεν έχει πληγωθεί στη ζωή του; Είτε από σχέση, είτε από φιλία, είτε απ’ τη ζωή την ίδια… Κάθε πληγή, ακόμη κι όταν επουλωθεί, μένει πάντα εκεί, ως σημάδι να μας θυμίζει αυτό που ζήσαμε. Το βασικό ερώτημα είναι, το σημάδι αυτό μένει εκεί για να μας θυμίζει πως κάτι καινούριο μάθαμε ή μας ακολουθεί κατά την έκφραση “όποιος καεί απ’ το χυλό, φυσάει και το γιαούρτι”; Ας επικεντρωθούμε στο κομμάτι των σχέσεων… οι παλιές μας σχέσεις έχουν μπει στο σακίδιο της ζωής μας ως εμπειρίες που μας κάνουν σοφότερους ή ως βαρίδια που κάνουν το βάδισμά μας παρακάτω πιο δύσκολο;

Απ’ τη μια πλευρά, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει πολλά, αλλά έχουν τη δύναμη να μετατρέπουν τις πληγές τους σε γνώση. Κάθε πληγή τους κάνει πιο έμπειρους κι έτσι σε κάθε επόμενο βήμα είναι πιο σοφοί, φροντίζοντας να μην κάνουν τα ίδια λάθη, να μην ανεχτούν τα ίδια πράγματα, να μην πέσουν στα ίδια σφάλματα. Ο κάθε επόμενος άνθρωπος που βρίσκεται μπροστά τους αντιμετωπίζει έναν άνθρωπο ώριμο, κατασταλαγμένο, που ξέρει τι θέλει και τι δεν θέλει και επειδή έχει περάσει πολλά δεν κάνει πια εκπτώσεις στα ζητούμενά του. Σκληρότητα ή ωριμότητα; Όπως το δει κανείς…

Απ’ την άλλη πλευρά, υπάρχουν άνθρωποι που πληγώθηκαν / προδόθηκαν / πόνεσαν κι όλα αυτά τους έχουν κάνει πιο καχύποπτους, πιο δισταχτικούς. Οι πληγές τους είναι εκεί, για να τους θυμίζουν πως δεν πρέπει να εμπιστεύονται εύκολα. Έχουν απογοητευτεί τόσο, που αρνούνται να δεχτούν πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Ο κάθε επόμενος άνθρωπος πρέπει να περάσει από πολλά τεστ, για να καταφέρει να σταθεί δίπλα τους. Πρέπει να αποδείξει ότι αξίζει πραγματικά ως άνθρωπος ή να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας; Οι γνώμες διίστανται…

Και οι δύο προχωρούν. Ο καθένας με τον τρόπο του. Το θέμα όμως είναι, ποιος απ’ αυτούς θα καταφέρει να γίνει κάποτε ευτυχισμένος;

Της Κικής Γιοβανοπούλου