Μπροστά σε κάθε πρόβλημα, η πρώτη της σκέψη είναι «Θέλω να φύγω! Να πάω ένα ταξίδι!». Γλυκιά κι αγαπημένη φίλη (ζώδιο της Φωτιάς παρεμπιπτόντως) αλλά ΠΑΝΤΑ με βρίσκει απέναντί της (ζώδιο της Γης εδώ!!!). «Η φυγή δεν είναι λύση!!!» συνηθίζω να την μαλώνω! «Σ’ ένα ταξίδι μπορείς να ηρεμήσεις και να σκεφτείς πιο καθαρά αν απομακρυνθείς απ’ το πρόβλημα!!!» μου φωνάζει! «Τα προβλήματα τα κοιτάμε κατάματα και τα λύνουμε με τσαμπουκά!!!» της ουρλιάζω… Με λέει στενόμυαλη και απόλυτη, την λέω κακομαθημένη και κότα!
Ok… είμαι και στενόμυαλη και απόλυτη και ισχυρογνώμων και πολλά άλλα… όμως την αγαπώ πολύ κι έτσι έκανα την «υπέρβαση» κι άρχισα να σκέφτομαι τη δική της λογική. Μήπως τελικά έχει δίκιο; (Μη γελάς! Σε βλέπω! Η φυγή παραμένει λάθος επιλογή μπροστά στα προβλήματα για μένα!!!)
Έχεις ένα πρόβλημα… κάθεσαι και το κοιτάς… το γυροφέρνεις… το πιάνεις από εδώ, το πιάνεις από κει… πφφφφ…. δεν σου βγαίνει… Οπότε τι κάνεις; Αρπάζεις τη βαλιτσούλα σου (αυτή με τα ροδάκια – μη σου πέσει κι η μέση) και φεύγεις… το για πού, δεν έχει σημασία… σημασία έχει να απομακρυνθείς… Αν είσαι τυχερή (και ματσωμένη) βρίσκεσαι με το μεγάλο άσπρο καπέλο με το γείσο πάνω σε κανένα καράβι κι ατενίζεις με χάρη το πέλαγος… αν είσαι ταπί, στριμώχνεσαι στο ΚΤΕΛ και πας στη μάνα σου στο χωριό… «Και μετά;» τη ρωτάω… «Μετά σ’ ένα ουδέτερο μέρος, χωρίς να επηρεάζεσαι από κανέναν… αρχίζεις να σκέφτεσαι… και είναι σίγουρο πως κοιτώντας ένα ξένο δειλινό θα βρεις τη λύση…» μου λέει, κι αντιλαμβάνομαι πως την κοιτάζω με το ένα φρύδι σηκωμένο και τα χέρια σταυρωμένα μπροστά μου… «Και μετά μαζεύεις τα πραγματάκια σου στο βαλιτσάκι κι επιστρέφεις αποφασισμένη πια. Και το πρόβλημα… παααααάει!» μου απαντάει με χαμόγελο. «Μη μου το παίζεις εμένα Τόνις Σφήνος! Όλα αυτά δεν έχουν κανένα…» «Σουτ! Δεν είμαστε όλοι αιγόκεροι αγάπη μου!» μου λέει «Ο καθένας θέλει το χρόνο του, ο καθένας έχει τον τρόπο του και σημασία παίζει μόνο το αποτέλεσμα! Κατάλαβες χοντροκέφαλη;;;;» Αναστενάζω απογοητευμένη… «Κι εγώ σ’ αγαπώ! Φτιάξε ένα καφέ τώρα» τη διατάζω!
Για την… ξέρει αυτή! 😉
Της Κικής Γιοβανοπούλου