Άνοιξα τα μάτια και για μια ακόμα φορά ευχαρίστησα τον Θεό που μπόρεσα να δω τι φως της ημέρας. Μα όταν πήγα να σηκωθώ, χιλιάδες μαχαίρια καρφώθηκαν σε όλο μου το κορμί. Η ψυχή ξύπνησε και να για άλλη μια φορά ήρθε και ο πόνος του σώματος να μου θυμίσει ότι δεν θα είμαι ξανά όπως πριν. Σφίγγω τα δόντια, πιάνω το σίδερο του κρεβατιού και προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου. Και εκεί με πιάνει ο θυμός για όλους αυτούς που έχουν την υγεία τους και παραπονιούνται.
Τα κόκκαλα πονάνε και δεν συνεργάζονται με το υπόλοιπο σώμα. Αυτή η μέρα ξημέρωσε και για άλλη μια φορά μια στιγμή χάνεται, γιατί όταν υποφέρεις, όσο δυνατός και να είσαι, δεν μπορείς να ζήσεις την στιγμή, ούτε καν την ημέρα που απλώνεται μπροστά σου.

Μήπως πουλιέται κανένα καινούριο κορμί να το αγοράσω;
Πόσο θα ήθελα ειλικρινά να υπάρχει ένα κατάστημα με νέα μέλη σώματος. Χαλάει κάτι, το αλλάζουμε, τι όχι;
Πόσο ένας πόνος μπορεί να σε αφήσει να χαρείς έστω ένα λεπτό;
Πάντα σε πάει πίσω, το μόνο που θέλεις είναι να χαθείς από τον κόσμο, να ξαπλώσεις να κλείσεις τα μάτια και να μην σκέφτεσαι.

Δεν είναι οι δικές μου μέρες πάντα όμορφες, ίδιες και υποφερτές. Είναι και αυτές οι μέρες που ξημερώνουν μέσα στο μαύρο, χαμένες σε μια άβυσσο. Αυτές τις μέρες δεν θέλω να μιλάω, δεν θέλω κανείς να με βλέπει. Έρχομαι αντιμέτωπη εγώ με τον πόνο μου, είναι μόνο δικιά μου αυτή η στιγμή, δεν χωράει κανείςς που δεν καταλαβαίνει. Πώς να εξηγήσω σε κάποιον ότι σκίζονται στα δύο τα σωθικά μου;
Όλοι σε βλέπουν που χαμογελάς, που πατάς γερά στα πόδια, δυναμικά και νομίζουν ότι όλα είναι καλά.
Ο πόνος είναι κάτι σαν τον κόσμο του ίντερνετ, όλοι δείχνουν την ζωή τους όμορφη και ψεύτικη. Έτσι και το χαμόγελο, όταν πονάς είναι η κάλυψη, είναι το ψέμα για να μην με δει κάποιος να λυγίζω.