Στις θάλασσας τα νερά παρέα διασχίσαμε τα κύματα, όσο κι αν ήταν δυνατά, τόσο πείσμα είχαμε να τα προσπεράσουμε. Σε αυτό το ταξίδι χάθηκε ο ένας στην ψυχή του άλλου. Μέρες σκοτεινές σαν τον βυθό, μα το άγγιγμά σου ήταν το φως που ελπίδα και χαμόγελα χάριζε.
Στην φουρτούνα η δύναμη μεγάλωνε και τα χέρια πιασμένα δεν έβλεπαν τα εμπόδια.
Ξεκινήσαμε μαζί για αυτό το ταξίδι που επιστροφή δεν είχε. Μου έφτανε που είχα εσένα πλάι μου. Τα κύματα τύλιξαν τα κορμιά μας με ορμή, μα έμεινα εκεί να παλεύω την ταραχή που μέσα μου είχε φωλιάσει. Μα σαν το χαμόγελό σου έβλεπα στα σκοτάδια του βυθού, ήξερα ότι μόνο μαζί σου μπορώ να το περάσω όλο αυτό.
Σε αυτό το ταξίδι που δεν καταφέραμε μαζί να ολοκληρώσουμε, που σε κάποια καταιγίδα δυνατή σε έχασα από την οπτική μου επαφή. Μια φωνή άκουσα να λέει “κολύμπα όσο πιο πολύ μπορείς, για να βρεθείς εκεί που δεν μπορώ εγώ!”.
Και πέρασε η φουρτούνα της θάλασσας και έμεινα μόνη στην επιφάνεια να βλέπω το ουράνιο τόξο να χαράζει μια νέα αρχή.
Δεν ήσουν πουθενά εσύ, μα άκουγα την ψυχή σου που φώναζε “χαμογέλα για να ζω μέσα από το κορμί σου!”.
Ήταν ένα ταξίδι που μου είχες υποσχεθεί εκεί στα βάθη της ανατολής.
Κλείνω τα μάτια και με την φαντασία αρώματα απλώνονται γύρω μου και χρώματα που ήθελα να τα δω μαζί σου.
Μουσικές όμορφες στα αυτιά μου ηχούν. Στο βάθος άνθρωποι ντυμένοι στα λευκά, καίνε ένα σώμα που μόλις είχε ξεβράσει στην ακτή.
Κλάμα δεν ακούω πουθενά, μόνο τραγούδια και το λευκό της αιωνιότητας παντού αντηχεί.
Η θάλασσα τα δάκρυά μου σκουπίζει στην στιγμή, γιατί έλεγες “μην κλαις, η ζωή είναι για να χαμογελάς!”.
Έστω από δω μέσα στο πέλαγος που βρέθηκα, κοιτάζω την Ινδία που κάποτε μου υποσχέθηκες. Ένα ταξίδι που ήξερα μέσα μου ότι θα ήταν χωρίς επιστροφή.
Μέσα από τα μάτια σου πήγα σε μέρη μακρινά, έμαθα μυστικά. Περπάτησα σε ναούς ιερούς και γεύτηκα τι θα πει ανατολή. Έμαθα σεβασμός τι θα πει και πως κι αν ακόμα ελπίδα για κάτι καλύτερο δεν θα βρεθεί, το χαμόγελο είναι εκεί, δεν λείπει από τους ανθρώπους που ζουν κάθε στιγμή.
Αυτό μου έμαθες σε αυτό το ταξίδι που δεν ολοκληρώθηκε, κάθε στιγμή έχει περισσότερη αξία και από ολόκληρη την ζωή. Το τώρα μου έμαθες να ζω κι ας έμεινα στο πέλαγος να κοιτώ το σώμα σου στην φλόγα να παίρνει άλλη μορφή. Πέταξε η ψυχή ψηλά στον ουρανό σε ένα ταξίδι μοναχικό. Έμεινα για ώρα να σε κοιτώ και λίγο πριν στο βυθό χαθώ και ξυπνήσω σε σκοτάδι για καιρό, γύρισες στο πλάι μου “αγάπη μου, συνέχισε να δίνεις χαμόγελα σε όποιον χρειαστεί, εμείς ζήσαμε αγάπη αληθινή!”.
Άνδρεα Αρβανιτίδου