Μην κοιτάς που κάποια δάκρυα δεν βγαίνουν προς τα έξω. Που κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να κλάψουν μπροστά σε άλλους.
Τα δάκρυα που βγαίνουν προς τα έξω λυτρώνουν την ψυχή. Μα τι γίνεται με τα δάκρυα που σιωπηλά μένουν μέσα μας; Δάκρυα διάφανα, που δεν είναι ορατά ούτε καν στον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτά που δεν είναι απλά υγρά, είναι σαν φλόγες που καίνε τα σωθικά.
Στάζουν πάνω σε πληγές αόρατες και δεν κλείνουν ποτέ.

Αυτά που δεν φαίνονται, πονάνε πιο πολύ, σκίζουν την σάρκα σου στα δύο. Και είναι ο πόνος εσωτερικός, αβάσταχτος και αυτά τα δάκρυα πέφτουν σαν οξύ, πονάνε, ξύνουν πληγές, ματώνουν το μέσα σου.
Δάκρυα που δεν σταματάνε, ξεκινάνε χωρίς προειδοποίηση, γιατί η στεναχώρια βρήκε και πάλι μια μικρή ρωγμή για να εισβάλει μέσα σου.
Άραγε τι θα έλεγε κάποιος αν το σώμα ήταν διάφανο και φαινόταν όλος αυτός ο πόνος;
Θα τους ένοιαζε ότι το μέσα σου έγινε κόκκινο και σε κάποια σημεία μαύρο; Μαύρο από την δική τους συμπεριφορά. Θα άλλαζαν άραγε ρότα οι άνθρωποι, αν όλα στην ζωή ήταν διάφανα σαν το νερό του ποταμού;