Κάπου κάπου σε θυμάμαι όταν περνάω από μέρη που συχνάζαμε μαζί. Κάπου κάπου θυμάμαι τα “σ’ αγαπώ” που μου ‘λεγες τόσο αβίαστα, απερίσκεπτα κι αναρωτιέμαι αν τα εννοούσες. Κάπου κάπου σε θυμάμαι και σε συναντώ σε όσα αστεία κάναμε και γελάγαμε μαζί. Συζητήσεις, σιωπές, ματιές που λέγανε πιο πολλά κι από τα λόγια. Κάπου κάπου σε θυμάμαι όταν οι διαδρομές μου κατέληγαν στη δική σου αγκαλιά, κάνοντας τρέλες κι όνειρα πολλά, στο παγκάκι που αράζαμε και μοιραζόμασταν τα πλάνα της ζωής που είχαμε σχεδιάσει να δημιουργήσουμε…

Κάπου κάπου θυμάμαι τα σαββατοκύριακα που περνάγαμε μαζί. Κάπου κάπου θυμάμαι την μεγάλη αγκαλιά που μου έκανες, τα φιλιά που μου έδινες. Κάπου κάπου σε θυμάμαι που με ξύπναγες με τα πρωϊνά από κολασμένους γευστικούς πειρασμούς. Κάπου κάπου σε θυμάμαι, τέτοιες μέρες γιορτινές που τις περνάγαμε αγκαλιά στο στολισμένο σπίτι σου, αγκαλιά με μια κουβέρτα και ζεστή σοκολάτα, βλέποντας την αγαπημένη μας σειρά, ώσπου σε έπαιρνε ο ύπνος στην αγκαλιά μου. Κάπου κάπου οι γιορτές είναι μελαγχολικές δίχως εσένα…

Μην γελιέσαι, δεν προσποιούμαι ότι περιμένω τις γιορτές για να σε θυμηθώ, απλά τα Χριστούγεννα, γίνονται ακόμα πιο ανυπόφορα χωρίς εσένα… Φυλαγμένες στη ψυχή μου έχω τις τελευταίες γιορτές που περάσαμε τότε μαζί, το άδειο σου πουκάμισο να χαϊδεύω, δώρο ξεχασμένο που δεν πρόλαβα να σου δώσω. Αναλογίζομαι ώρες ώρες τα δώρα που μου φέρνει ο Άϊ Βασίλης… μια άδεια αγκαλιά, και οι σκέψεις μου κλειδωμένες προσπαθώντας να προστατεύσω μήπως μου τις ματιάσει κάποιος, λες και θα μου πάρουν κάτι το ανύπαρκτο, κάτι που δεν είχα ποτέ.