Ήταν ο καιρός που υπήρξε μεγάλη σιωπή ανάμεσά μας, για χρόνια καμία επικοινωνία. Κάθε μέρα όμως σε σκεφτόμουν και ήθελα να ξέρω αν είσαι καλά. Κάθε φορά που μου έλειπες πολύ σε έβλεπα στα όνειρά μου, στο υποσυνείδητό μου σε έψαχνα απεγνωσμένα. Στιγμή δεν έφυγες από την σκέψη μου και την καρδιά μου.
Αυτή η φιλία τελείωσε άδοξα με ένα μήνυμα θαρρώ. Έδωσες το τέλος που δεν της άξιζε.
Θυμώνω που εγώ ακόμα σε θυμάμαι κι εσύ τράβηξες μια κόκκινη γραμμή. Σαν να σε κατάπιε η γη εξαφανίστηκες για κάτι τόσο ασήμαντο.
Θυμώνω με τον εαυτό μου που ακόμα σ’ αγαπάω, που μέχρι χθες είχα ελπίδες ότι θα είμαστε ξανά μαζί.

Τελικά τίποτα δεν ήταν αληθινό από την πλευρά σου. Για χρόνια πρόσφερες μια ψεύτικη φιλία με ψεύτικα λόγια αγάπης.
Πόσο θυμώνω που μετά από χρόνια σου έγραψα ένα γράμμα και στο έστειλα… Θυμώνω γιατί ενώ ήταν δικό σου το φταίξιμο, εγώ για άλλη μια φορά υποχώρησα για να σε έχω ξανά στην ζωή μου.
Θυμώνω τόσο πολύ που άκουσα αυτόν τον άνθρωπο να λέει στείλτο για να νιώσεις καλά.
Και τελικά όχι μόνο καλά δεν ένιωσα, έφαγα ακόμα χειρότερη ψυχρολουσία από σένα, χειρότερη και από το μήνυμα που έστειλες και τερμάτισες την φιλία μας. Μια φιλία 10 χρόνων.

Με ένα μήνυμα “θέλω να μείνω μόνη μου”, διέγραψες τόσο εύκολα το παρελθόν μας. Την αγάπη που είχα για σένα την άδειασες ακόμα περισσότερο.
Η απάντηση στο γράμμα μου με σόκαρε, καλύτερα να μου κοβόταν το χέρι πριν στο στείλω, πάρα αυτό που ένιωσα διαβάζοντας ότι δεν σε νοιάζει που δεν είμαι καλά και ότι θα προσεύχεσαι για μένα. Τι να την κάνω την προσεχή σου, όταν η κακία έχει μείνει μέσα σου; Πόσο διαφορετικά θα ήταν αν είχες στείλει εσύ το αντίστοιχο γράμμα… θα τα παρατούσα όλα και θα ερχόμουν να σε βρω.
Αυτό θα έκανα εγώ μπροστά σε μια σοβαρή ασθένεια, δεν θα υπολόγιζα απόσταση.