Χρόνια πέρασαν και το τελευταίο μήνυμα είναι ακόμα στο τηλέφωνό μου. Ακόμα κι αν πέρασαν τόσα χρόνια από το οριστικό μας αντίο, το τηλέφωνό σου δεν μπορούσα να το σβήσω. Το κρατάω για να νιώθω ότι δεν έφυγες ποτέ, ακόμα κι αν πλέον το νούμερό σου το έχει κάποιος άλλος.
Για πολύ καιρό όταν είπαμε το τελευταίο αντίο, κάθε βράδυ κοιτούσα το μήνυμα με δάκρυα στα μάτια. Ήταν το μοναδικό πράγμα που μου είχε μείνει μετά την καύση του σώματός σου. Ένα μήνυμα γεμάτο συναισθήματα, χωρίς να θέλεις να πεις αντίο, σαν να άφηνες και μια ελπίδα ότι δεν μ’ αφήσεις, θα είσαι πάντα δίπλα μου.
Μα γίνεται να είσαι δίπλα μου χωρίς να σε βλέπω, χωρίς να σε αγγίζω, χωρίς να σε φιλώ…

Μέσα σε αυτό το μήνυμα κρυμμένη όλη η αγάπη του κόσμου και η επιθυμία ότι δεν ήθελες ακόμα να φύγεις. Θέλημα Θεού λένε κι εγώ έμεινα με ένα απλό μήνυμα.
Μετά τον πόνο δεν είναι εύκολο να πετάξεις αντικείμενα και ό,τι σε θυμίζει, ακόμα και αυτό το μήνυμα με έκανε να πιστεύω για καιρό ότι έφυγες κάπου μακριά και ξαφνικά θα γυρίσεις με εκείνο το όμορφο χαμόγελο να μου πεις “ήρθα”.
Αυταπάτες με ένα μήνυμα, μα δεν μπορώ να διαγράψω κάτι τόσο αληθινό, μόνο αυτό έμεινε να κοιτώ και να αναρωτιέμαι γιατί έμεινα εγώ εδώ και όχι εσύ.

Κρατάω το κινητό και θέλω να σε πάρω τηλέφωνο όπως παλιά, να ακούσω την φωνή σου να μου λέει όλα είναι καλά, μα το θαύμα δεν έγινε και τώρα μόνο μερικές φωτογραφίες και ένα μήνυμα θυμίζουν έναν έρωτα που πέρασε στην αιωνιότητα.
Ένα μήνυμα για να θυμίζει ότι αυτός ο έρωτας είχε κάποτε πάρει σάρκα και οστά.