Για όσο σε άκουγα να μου λες τα προβλήματά σου, για όσο δεν έβγαζα μιλιά και συμφωνούσα με τις δικές σου τρέλες όλα ήταν καλά. Ό,τι ώρα και να έπαιρνες, εκεί, στεκόμουν βράχος δίχως παράπονο κι ας μην ρώταγες ποτέ τι κάνω. Τόσο ήθελα να σε κάνω να νιώσεις καλά. Μα και η αγνή ψυχή έχει κάποια όρια και όταν ο χρόνος περνάει, η ψυχή δεν αντέχει άλλο πια συμπεριφορές που πληγώνουν.

Φύλαξε την ψυχή σου από κάθε τοξικότητα, για τι ό,τι σε πληγώνει και ό,τι δεν σε υπολογίζει, ονομάζεται τοξικότητα. Οι άνθρωποι που την έχουν μέσα τους, σου μεταφέρουν όλη την αρνητική ενέργεια, σε τσακίζουν σαν να σου ρουφάνε το αίμα. Για ποια φιλία μιλάς, όταν κάθε μέρα μαυρίζεις την καρδιά μου; Δεν σου έμαθαν να αγαπάς χωρίς να ζητάς, να μην πληγώνεις αυτή που λες “Φίλη και αδερφή”.

Όταν ξεκίνησα τις αλήθειες μου, αυτά που με πονάνε, τις δυσκολίες μου, εσύ απλά μου έκλεισες το τηλέφωνο. “Θα τα πούμε άλλη στιγμή”… και η στιγμή έγινε μέρες και οι μέρες εβδομάδες και οι μήνες πέρασαν. Ήσουν φίλη της στιγμής, μόνο όταν κάτι σε απασχολούσε ήξερες πού να πάρεις τηλέφωνο. Τώρα όμως η διαγραφή άρχισε να γίνεται πιο ξεκάθαρη μέσα μου, για την ψυχική υγεία μου θα πετάξω όλα τα άχρηστα αντικείμενα, αντικείμενα που ούτε να φτύσω δεν αξίζουν.