Ένα παράπονο μέσα στην ψυχή μου… δεν μου είπες ποτέ τα τελευταία σου λόγια. Σε είχα στην αγκαλιά μου, άψυχο κορμί, σε κοίταζα και περίμενα έστω ένα σ’ αγαπώ, να προσέχεις. Δεν ήρθε ποτέ το τελευταίο αντίο, ίσως γιατί δεν ήθελες να το πεις ποτέ και το πήρες μαζί σου. Έχει όμως τελικά αξία να πεις τα τελευταία σου λόγια; Για μένα πολύ σημαντικό, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις μετράνε οι πράξεις, πράξεις που αντικαταστήσαν τις τελευταίες λέξεις. Όπως το να ξαπλώσω δίπλα σου για τελευταία φορά και να δούμε μια ταινία μαζί, όπως κάναμε πάντα όταν ο έρωτας μας άνθιζε.
Μήπως τα τελευταία σου λόγια ήταν που ήθελες να αφήσεις την τελευταία σου πνοή στην αγκαλιά μου; Πράξεις που δεν υπάρχουν λέξεις να τις περιγράψουν. Πάντα όμως θα μου λείπει αυτό το τελευταίο σ’ αγαπώ, το πήρες μαζί σου για να το στείλεις με διαφορετική μορφή. Το έδωσες σε μια άλλη ψυχή να μου το δώσει δώρο με επίγεια αγάπη, αφού εσύ πλέον εκεί ψηλά δεν μπορείς να μου την δώσεις. Σε διαφορετικούς κόσμους πλέον δύο αγάπες χωρισμένες, μα ενώθηκαν όταν έστειλες εκείνον να με αγαπάει για σένα.
Άνδρεα Αρβανιτίδου
Απάντηση