Γίνεσαι πολλές φορές θεατής της ίδια σου της ζωής, αισθάνεσαι σαν να παρακολουθείς μια ταινία ή σαν να βλέπεις έναν εφιάλτη, όλο θέλεις να ξυπνήσεις, μα τίποτα δεν γίνεται.
Όλα ξεθωριάζουν όταν σταματάς να ζεις, γκριζάρουν τα χρώματα σαν τις παλιές φωτογραφίες που έχουν κιτρινίσει από την πολυκαιρία. Έτσι οι στιγμές που κοιτάς από το παρόν στο παρελθόν. Στο συρτάρι φωτογραφίες να σου θυμίζουν ότι έζησες κάποτε με χαμόγελο που το ένιωθες. Στιγμές που απολάμβανες, τώρα ξεθώριασαν, σαν την φωτογραφία από την παιδική μου ηλικία ή σαν την ασπρόμαυρη φωτογραφία από το γάμο των γονέων μου πριν σαράντα χρόνια.
Υπάρχουν πολλές ξεθωριασμένες φωτογραφίες που δεν χάνουν το συναίσθημα που είχαν όταν τραβήχτηκαν. Ακόμα και σε αυτές που πλέον έχουν θολώσει την εικόνα, το συναίσθημα πάντα μένει ζωντανό, η ανάμνηση από την συγκεκριμένη στιγμή χτυπάει μέσα σου σαν να ήταν χθες. Τίποτα δεν ξεθωριάζει το χθες που έζησες, ούτε το χαρτί το παλαιωμένο, ούτε η φωτογραφία που υφίσταται φθορές. Οι αναμνήσεις είναι ζωντανές μέσα στο βάθος της ψυχής σου και όταν τις φέρνεις μπροστά στην επιφάνεια ζωντανεύουν σαν τα χρώματα να γίνονται μεμιάς έντονα, σαν να το έζησες στο τώρα.
Άνδρεα Αρβανιτίδου
Απάντηση