Ήσουν έτσι κι αλλιώς ο τύπος του πολλά βαρύ. Ήσουν έτσι κι αλλιώς σε έναν δικό σου κόσμο και το περίβλημα ήταν μια σοβαρότητα, μια βαρεμάρα, μια σιωπή, αλλά και μια θλίψη τελικά. Από κάτω κρυβόταν κάτι άλλο, που κανείς ποτέ δεν είδε και δεν μπόρεσε να βγάλει στην επιφάνεια. Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι, μένουν επίσης στην επιφάνεια. Δεν θέλουν να κοπιάσουν για τίποτα, ούτε τους αφορά να δίνουν, αφού τους απασχολεί να πάρουν. Τα όσα βίωσες στην πορεία, πρόσθεσαν απλά ακόμη ψηλότερα τείχη σε όλα αυτά και κανείς δεν κατάφερε ποτέ να προσπελάσει. Και ήρθα! Και κατάλαβα. Και δεν ήξερα αν ήθελες ή πόσο θα με δυσκόλευες να γκρεμίσω τέτοια τείχη, μα πείσμωσα, ορμώμενη από καλοσύνη κι αγάπης απόθεμα, πάλεψα βάζοντας ένα στοίχημα με τον εαυτό μου. Και μέσα σε ελάχιστο χρόνο εξέπληξες και τους πιο δικούς σου ανθρώπους, αφού είδαν έναν άλλον άνθρωπο που δε γνώριζαν, μα πάνω απ’ όλα δεν αναγνώριζες εσύ τον ίδιο τον εαυτό σου, μα βάζω ακόμη ένα στοίχημα ότι το απολάμβανες όσο τίποτα!

Ένας άνθρωπος με απίστευτο χιούμορ, ένας άνθρωπος που ξαφνικά γελούσε κι έλαμπε το πρόσωπό του… κάποιος που έκανε και τους άλλους να γελούν και τους έφτιαχνε τη διάθεση μεταδίδοντας αισιοδοξία, αυτό έγινες! Ένας άνθρωπος έμοιαζε να γεννήθηκε ξανά, να νιώθει πιο ζωντανός από ποτέ και να διακατέχεται από τεράστια όρεξη για ζωή. Ένας τύπος αποφασισμένος και βιαστικός να προλάβει να ζήσει όσα δεν έζησε, όσα στερήθηκε κι όσα ανέκαθεν ονειρευόταν. Ένας τύπος που πλέον έκανε όνειρα που δεν θα έμεναν όνειρα και δε φοβόταν. Κάποιος που πια πίστεψε στον εαυτό του, πετούσε ανασφάλειες από πάνω του και πάτησε γερά στα πόδια του. Κι έδειξες πιο όμορφος. Κι έδειξες πλευρές τόσο υπέροχες, που δεν ήξερες ότι είχες. Κι εμπιστεύτηκες τους ανθρώπους, εσένα, τη ζωή και το σύμπαν ολόκληρο μάλλον. Κι ένιωσες δυνατός, αρχίζοντας να κάνεις πράξη πράγματα που δε φανταζόσουν. Όλα αυτά επειδή ήρθα. Άξιζε λοιπόν, δε νομίζεις;