Αποφεύγεις το βλέμμα μου, την πολύβουη σιωπή μου, αποφεύγεις να κάνεις ερωτήσεις και αποφεύγω να σου δώσω απαντήσεις. Φεύγω από το δωμάτιο όταν η ενεργητικότητά σου ξεχειλίζει, με κουράζει που ασχολείσαι με όλους και με όλα, πλην της σχέσης μας! Βαρέθηκα, κουράστηκα, δεν έχω άλλο να δώσω πια! Πώς σε ένα μενού τηλεφώνου χωρά όλη η ζωή σου; Προσπαθώ να σου μιλήσω και ο ήχος του κινητού σου με διακόπτει. Και εσύ απαντάς «Αυτή είναι η δουλειά μου!». Ναι, αλλά αποφεύγεις γλυκέ μου! Με αποφεύγεις! Δεν μπορείς να με αντικρίσεις να μου πεις τι συμβαίνει! Τι συμβαίνει; Σε ακούω, πες μου! Καρφώνονται τα μάτια μου μέσα στα δικά σου και με κοιτάς χωρίς να ξέρεις από πού να ξεκινήσεις, τι να πεις, τι να κατηγορήσεις. Την ρουτίνα, το άγχος, τις λάθος επιλογές…
Ίσως και εσύ κουράστηκες, ίσως δεν έχεις άλλο χρόνο να δώσεις, ίσως δεν σε ενδιαφέρω πια. Το δέχομαι… δεν θα φέρω καμιά αντίρρηση σε ό,τι και αν ακούσω. Να καταλάβω θέλω μόνο και τα υπόλοιπα θα τα διαχειριστώ, αλήθεια σου λέω! Να πάρε το δαχτυλίδι σου! Δεν υπάρχει καμία δέσμευση, μην κολλάς στους νόμους των ανθρώπων. Μην με αποφεύγεις όμως, μην το κάνεις αυτό! Μίλα μου και από εμένα είσαι εντάξει. Μπορείς να φύγεις όποτε θες, να βρεις όποια άλλη θέλεις, μην νιώθεις πως με προδίδεις. Προδοσία είναι να με αποφεύγεις, να μην είσαι ειλικρινής μαζί μου, να είσαι, αλλά να μην είσαι. Μην αποφεύγεις όταν είσαι έτοιμος να φύγεις! Απλά πάρε τον δρόμο σου και καλή σου τύχη…
Ελένη Ρέγγα
Απάντηση