Θέλω να σας πω μια ιστορία, από εκείνες που τιμωρούν τους άδικους ανθρώπους, από εκείνες που έχουν πολλή ανασφάλεια και τραύματα… Σας το έχω ξαναπεί, δεν φταίει κάποιος αν τον έμαθαν πως η αγάπη είναι κάτι περίεργο και ότι πληγώνει. Φυσικά και όλοι έχετε κλάψει και πονέσει για σχέσεις που δεν βγήκαν όπως τα είχατε υπολογίσει! Η παρακάτω ιστορία είναι αληθινή και αρκετά σημαντική για αυτούς που δεν έχουν πίστη στον εαυτό τους.

Ό,τι βιώσαμε στην παιδική μας ηλικία έρχεται πάντα στην επιφάνεια με τα χρόνια, τα θετικά και τα αρνητικά δεν έχουν πάντα ισορροπία και σαφώς μένουν μέσα σε όλους μας να τα κουβαλάμε. Η ανασφάλεια είναι ένα πολύ πολύ σοβαρό θέμα στις ανθρώπινες σχέσεις και σαφώς δημιουργεί πρόβλημα στον εαυτό μας. Φτάνεις πολλές φορές σε σημείο να κάνεις πράγματα που σε υποβαθμίζουν και σε καταρρακώνουν, με μόνιμο λόγο ότι φταίει ο άλλος. Σίγουρα η ευθύνη είναι στη μέση, αλλά θα πω το κλασσικό, αν δεν αγαπήσεις εσύ τον εαυτό σου, τότε ποιος;

Δύο χρόνια σχέσης χάθηκαν σε ένα βράδυ, μετά από 7 μήνες καθημερινών καβγάδων, για μια ανασφάλεια που έγινε ζήλεια και έφτασε στην εμμονή. Έδιωξα αυτόν που αγαπούσα, γιατί μόνιμα βλέποντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη δεν ήμουν όμορφη, δεν ήμουν έξυπνη, δεν είχα το τέλειο κορμί… Γιατί μόνιμα θεωρούσα ότι όλες οι γυναίκες κοίταζαν τον δικό σύντροφο και την ίδια ώρα έλεγα “λογικό, αφού είμαι χάλια!”. Κι ενώ ήμουν βαμμένη, χτενισμένη… ήξερα ότι κάτι μου έλειπε ακόμα, ειδικά την ώρα που το μυαλό μου είχε κεντράρει στην εικόνα αυτής, που εγώ θεωρούσα εχθρό και βασική αιτία για την κρίση στη σχέση μας!

Έκανα πράγματα για να κεντρίσω το ενδιαφέρον του ανθρώπου μου, που ήδη το είχα, αλλά εμένα δεν μου έφτανε. Μέχρι που έφτασα σε σημείο να μην τρώω και να μην πίνω, για να πεθάνω επειδή δεν ήμουν τέλεια όπως έβλεπα εκείνον. Η ζήλεια είχε ζώσει τα σωθικά μου και η αϋπνία ήταν τόση, που η υγεία μου κλονίστηκε σε σημείο νοσηλείας. Μια κουβέντα καθημερινά στα αυτιά μου, “Γιατί; Γιατί το κάνεις αυτό; Εδώ είμαι!”. Και ενώ ήξερα ότι εκεί ήταν, δεν μου έφτανε και η πίεση που ασκούσα έγινε θηλειά και έπνιξε τον άνθρωπο που λάτρευα. Τον αγαπούσα όμως ή ήταν η ανασφάλειά μου; Είχα χαθεί στα τόσα που το μυαλό σκεφτόταν και ο παραλογισμός ήταν εμφανής πια. Ώσπου μια μέρα έφυγε… έφυγε και δεν είπε κουβέντα. Δεν θα σας αναλύσω τίποτα για αυτό το διάστημα, αναγκάστηκα να μείνω κλεισμένη για μήνες στον εαυτό μου και με βοήθεια ειδικού (που όλοι θέλουμε), ανακάλυψα τα εξής παρακάτω…