Τι βάσανο κι αυτό, κάθε φορά που κάποιος σου φέρεται άσχημα ή σκάρτα, να ψάχνεις να βρεις το δικό σου “φταίω” και ν’ αυτομαστιγώνεσαι αλύπητα! Τι βάσανο κι αυτό, κάθε φορά να ψάχνεις αγωνιωδώς τις δικές σου ευθύνες, τα δικά σου λάθη! Τι βάσανο να μην μπορείς να ηρεμήσεις την ψυχή σου, αν δεν αυτοτιμωρηθείς σκληρά για ό,τι έκανες και προκάλεσες αυτή τη λάθος συμπεριφορά…

Αμέτρητα βράδια αϋπνίας και συνειδησιακής πάλης, που βγάζουν πάντα εσένα χαμένο, ακόμη κι αν είσαι εσύ αυτός που έχει υποστεί κατάφωρη αδικία. Σωματικοί πόνοι που προέρχονται ξεκάθαρα από μια ψυχή που υποφέρει και πάμπολλα ψυχοσωματικά να τυραννούν το κορμί σου. Ένα στομάχι σφιγμένο και δυο χείλη που δεν λεν να χαλαρώσουν και να χαμογελάσουν. Τύψεις κι ενοχές, που κακώς βρίσκονται στις δικές σου τσέπες κι όμως… εσύ εκεί, να επιμένεις να επιπλήττεις σκληρά τον εαυτό σου για όποια “λάθος” λέξη ίσως ξεστόμισες, για όποιο “λάθος” ύφος ίσως υιοθέτησες και προκάλεσαν την άσχημη ή σκάρτη συμπεριφορά στο πρόσωπό σου. Κι απ’ την άλλη ένας “θύτης” που δεν δείχνει να νιώθει το ίδιο, ένας θύτης που με τον αέρα νικητή περιφέρεται κραυγάζοντας για όσα εσύ του έκανες…

Γνωστή ιστορία οι ρόλοι του “θύτη” και του “θύματος” να αντιστρέφονται ανάλογα με το θράσος του καθενός, ανάλογα με την συνείδησή του, ανάλογα με την αγνότητα της ψυχής του. Γνωστή ιστορία όλα τα δεινά της ψυχής να χτυπούν εκείνον που δεν φταίει κι ο φταίχτης να συνεχίζει ακάθεκτος την ζωή του χωρίς καμία δεύτερη σκέψη, χωρίς καμία μετάνοια. Γνωστή ιστορία, που κάποτε όμως θα πρέπει να λάβει τέλος. Γιατί κάποτε θα πρέπει να καταλάβεις πως η κακή συμπεριφορά κάποιου δεν χαρακτηρίζει τον αποδέκτη του, αλλά αυτόν τον ίδιο. Κάποτε θα πρέπει να καταλάβεις πως μπορεί ένας άνθρωπος να φέρεται άσχημα, χωρίς να είναι απαραίτητο να του φταίει ο απέναντι. Κάποτε θα πρέπει να καταλάβεις πως μπορεί κάποιος να είναι απλά κακός, μοχθηρός ή άδικος κι αυτά να μην παρακινούνται από συμπεριφορές των άλλων. Γιατί, μάντεψε! Μπορεί ένας άνθρωπος απλά να είναι έτσι από μόνος του, χωρίς… έξωθεν “βοήθεια”!

Το να περιμένεις κάποιος να είναι σωστός απέναντί σου, επειδή είσαι κι εσύ, είναι σαν να περιμένεις από ένα λιοντάρι να μην θέλει σε φάει, επειδή δεν θέλεις κι εσύ να το φας! Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους, (αν και για τα ζώα κρατώ μια επιφύλαξη). Ένας άνθρωπος μπορεί να σου φερθεί άσχημα, ύπουλα ή σκάρτα κι εσύ μπορεί να του έχεις φερθεί “σπαθί”! Ναι! Συμβαίνει κι αυτό, οπότε το να ψάχνεις μανιωδώς το δικό σου λάθος, κάθε φορά που κάποιος σου φέρεται λάθος, είναι… λάθος! Κάποια στιγμή πρέπει να αποδεχτείς πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, πως δεν ζούμε σ’ έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο. Κάποια στιγμή πρέπει να αποδεχτείς πως πρέπει να μάθεις να ζεις μ’ αυτό και να μην αυτοτιμωρείσαι κάθε φορά που κάποιος σε αδικεί.

Αλήθεια, ως πότε θα παίρνεις στις δικές σου πλάτες, ευθύνες που αναλογούν σε άλλους; Ως πότε θα ζητάς “συγνώμη” απ’ όσους θα έπρεπε να ζητούν συγχώρεση; Ως πότε θα αυτομαστιγώνεσαι για λάθη, που δεν σου ανήκουν; Ως πότε θα αυτοκαταστρέφεσαι; Αλήθεια, δεν πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβεις πως δεν “πρέπει” να φταις, όταν δεν φταις;
Κική Γιοβανοπούλου