Δεν με ξέχασες το ξέρω, άλλωστε σου έδωσα τόσα για να έχεις να θυμάσαι. Πάει καιρός που έφυγα και όμως είναι στιγμές που ακόμα νιώθω την ανάσα σου. Από το “σ’ αγαπώ” στο “σε μισώ”, ένα τσιγάρο δρόμος. Εύρος συναισθημάτων. Μπορούσα να γίνω αυτό που ήθελες, αλλά εγώ επέλεξα να μείνω αυτή που είμαι. Φοβήθηκες να με αγαπήσεις. Εκείνες τις δύσκολες ώρες, επέλεξες να παραιτηθείς.

Εκείνες τις στιγμές που η λάμψη ξεθώριαζε και η συννεφιά έπεφτε μέσα στη ζωή μου, επέλεγες να βλέπεις ένα κομμάτι του εαυτού μου, αυτό που σου άρεσε, που σε βόλευε, αυτό που μπορούσες να διαχειριστείς. Με γύρευες στη χαρά, τη λύπη την συμμεριζόσουν, αλλά αδυνατούσες να τη διαχειριστείς. Οι ουλές σου δεν σου επέτρεψαν να μείνεις πλάι μου μέχρι τη χαραυγή, να περάσει ο πόνος και η θλίψη να εξαφανιστεί. Ήθελες τον ήλιο μου και όχι το φεγγάρι μου. Μα εγώ καλέ μου, έχω μάθει να λάμπω και στα σκοτάδια. Το δικό μου σύμπαν τα εμπεριέχει όλα.

Ακλόνητος στη θέση σου με στιβαρές απόψεις και πιστεύω. Αν τολμούσα να πάω κόντρα ή να μην συμφωνήσω με τα πιστεύω σου, ερχόσουν σε αντιδικία. Μα το πείσμα ξυπνάει και με ακατάπαυστα επιχειρήματα προσπαθεί να σε τουμπάρει και να σε πείσει να ασπαστείς το δίκιο του. Προσπαθείς να εξηγήσεις, να εκφράσεις την οπτική σου, τη γνώμη σου με την ελευθερία του λόγου, μιας και δεν έχεις τίποτα ούτε να χάσεις, αλλά ούτε και να κερδίσεις, πέρα από το να είσαι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό σου και τους άλλους. Σφιγμένες λέξεις, τα συναισθήματα εγκλωβισμένα στην φυλακή του νου, διεκδικούν την ελευθερία. Η απελευθέρωση της ροής σφραγγισμένη με βουλοκέρι από προηγούμενες πληγές. Η καλύτερη άμυνα, η επίθεση. Οι στιγμές που η αλήθεια είναι παρείσακτη, γιατί τα τείχη της άμυνας καταρρέουν και οι αυταπάτες απαιτούν την αμέριστη προσοχή.