Θεωρούμε την φιλία δύσκολη υπόθεση, όμως με ευκολία ξεστομίζουμε τη λέξη φίλος. Με αρκετή άνεση αναφερόμαστε σε ανθρώπους αποκαλώντας τους, κολλητούς. Φιλίες είναι αυτές που δίνεις την ψυχή σου, την καρδιά σου, τον χρόνο σου, ίσως και τα λεφτά σου ακόμα, για να βοηθήσεις, να συμβουλέψεις, να συμπαρασταθείς σε ένα άτομο που με τα χρόνια ήρθες κοντά του, δέθηκες με όσα συνέβησαν μεταξύ σας, πιστεύοντας πως το συναίσθημα ήταν αμοιβαίο. Έδωσες πολλά χωρίς να ζητήσεις τίποτα, χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα.

Όλα όμως άρχισαν να θολώνουν, όταν έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα σύννεφα. Υπήρξαν φορές που ένιωσες να σε ρίχνει, όμως έλεγες «δεν πειράζει μωρέ, κολλητή είναι», φορές που την πάτησες εξαιτίας της, λέγοντας «δώσε τόπο στην οργή», φορές που αισθάνθηκες μια δόση υπεροψίας στα λόγια της, αλλά πάντα έλεγες «μπα, ιδέα μου θα ’ναι», φορές που σε ζάλιζε με τα γκομενικά της, αλλά έλεγες «αν δεν μιλήσει σε μένα, τότε σε ποιόν;». Πάντα την δικαιολογούσες, πάντα την υποστήριζες. Είχες λάβει τα μηνύματα αλλά δεν τα έβλεπες, βλέπεις οι νευρώνες σου ήταν σε λειτουργία πτήσης, γι’ αυτό περάστηκαν στα αδιάβαστα.

Πολλές φορές ο φθόνος και η ζήλεια κερδίζουν την κατανόηση και την αφοσίωση, πολλές φορές το συμφέρον νικάει την φιλία. Η αίσθηση της πικρίας όμως μένει πάντα στα χείλη. Φιλία είναι σχέση που χρειάζονται δύο για να υπάρξει. Μικρή λέξη η φιλία, μεγάλη όμως η σημασία της, λίγοι αυτοί που την νιώθουν, λίγοι αυτοί που την έχουν.