Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, αν το θέλει. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα καταφέρει αυτό που επιθυμεί, ακόμη κι αν χρειαστεί να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα. Κυριολεκτικά. Γιατί αυτό που θέλει να γίνει, θα γίνει, χωρίς να ενδιαφέρεται για το ποιος θα επιβαρυνθεί, δυσκολευτεί, ξεβολευτεί, χαλάσει το πρόγραμμά του, ανατρέψει τα δικά του “θέλω”. Γιατί για έναν παρτάκια, ο κόσμος γυρίζει γύρω του, γιατί οι πλανήτες (όλοι οι υπόλοιποι) πρέπει να χορεύουν στον ρυθμό των επιθυμιών του.

Θα κλαφτεί; Θα χρησιμοποιήσει την πονηριά του; Θα παρακαλέσει; Θα σε χτυπήσει στο φιλότιμο; Θα κάνει ναζάκια; Θα επιμείνει μέχρι τελικής πτώσης; Σίγουρα όμως δεν θα παραιτηθεί! Σίγουρα θα κάνει ότι περνάει απ’ το χέρι του για να σε πείσει, ακόμη κι αν είναι οφθαλμοφανές πως είσαι απρόθυμος να κάνεις αυτό που σου ζητάει.

Δεν τον νοιάζει αν θέλεις, αν σου είναι δύσκολο, αν σου δημιουργεί πρόβλημα, αν μπορείς. Το μόνο που τον αφορά, είναι να γίνει το “θέλω” του πραγματικότητα. Με όποιο κόστος. Για σένα. Γιατί εκείνος απλά διατάζει, έστω και με τον πιο μελιστάλαχτο τρόπο κι εσύ εκτελείς, έστω κι αν είσαι απόλυτα αρνητικός στο να το κάνεις.

Θα μου πεις, γιατί; Γιατί, αφού ξέρεις και καταλαβαίνεις, συνεχίζεις να παίζεις το παιχνιδάκι του; Γιατί, δεν εμμένεις στο αρχικό σου “όχι”, χωρίς να επηρεάζεσαι απ’ όλα τα κόλπα που θα χρησιμοποιήσει; Μα είναι απλό! Γιατί αυτοί οι άνθρωποι, ξέρουν τόσο καλά να χειρίζονται τους γύρω τους, που ξέρουν ακριβώς ποιο κουμπί πρέπει να πατήσουν κάθε φορά. Γνωρίζουν με ποιον ακριβώς τρόπο να σε προσεγγίσουν και να πάρουν αυτό που θέλουν.

Ίσως αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να λειτουργεί για πάντα, γι’ αυτό κι οι άνθρωποι αυτοί, δεν έχουν ποτέ μακροχρόνιες σχέσεις. Συνήθως οι σχέσεις τους διαρκούν όσο ο απέναντι αντέχει να υπομένει τις απαιτήσεις τους και να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς κάνουν. Συνήθως περνάνε στο επόμενο “θύμα”, όταν το προηγούμενο πάψει να συμμετέχει στο παιχνίδι τους.

Κάπως έτσι βέβαια, οι άνθρωποι αυτοί στο τέλος μένουν μόνοι, μα ίσως αυτή να είναι η μοίρα αυτών των κακομαθημένων “παιδιών”, ίσως αυτή να είναι η μόνη μοίρα που τους αξίζει, η μοναξιά.

Της Κικής Γιοβανοπούλου