Τι νόημα έχει ο έρωτας μωρό μου, αν δεν έχει τη δύναμη να σε παρασύρει; Τι νόημα έχει αν δεν σε συνταράσσει; Τι νόημα έχει αν δεν μπορεί να σε διαλύσει και σε μια στιγμή να σε ενώσει; Τι νόημα έχει αν δεν μπορεί να σε κάψει και να σε δροσίσει; Τι νόημα έχει αν δεν μπορεί να σε πεθάνει και να σ’ αναστήσει;

Δεν δίνει ασφάλεια ο έρωτας κι όσο κι αν την έχεις ανάγκη, το συναίσθημα σε παίρνει αγκαλιά και σε πάει. Πτώση χωρίς αλεξίπτωτο. Βουτιά χωρίς αναπνευστήρα. Κι εσύ εκεί, να τρέχεις ξωπίσω του μη χάσεις στιγμές.

Καρφί το βλέμμα σου στο δικό μου. Παράδεισος και κόλαση η αγκαλιά σου. Πού να χωρέσει η λογική; Ποιος της δίνει το λόγο, όταν με φιλάς και χάνομαι;

Να το ζήσω. Κι ας χάσω. Κι ας πονέσω. Κι ας ματώσω. Κι ας γονατίσω. Να το ζήσω γιατί η διαδρομή μετράει. Να το ζήσω κι ας τρέχουμε με χίλια χωρίς ζώνη ασφαλείας. Χωράνε τα δίχτυα στον έρωτα; Χωράει η λογική σ’ αυτό το ταξίδι;

Έρωτας θα πει να πηγαίνω πιο πάνω κι απ’ το πάνω για σένα. Έρωτας θα πει να πηγαίνω πιο κάτω κι απ’ το κάτω για σένα. Έρωτας θα πει να σου δίνω το χέρι και να σ’ ακολουθώ με κλειστά μάτια. Κι ας μην ξέρω πού με πας. Η καρδιά ξέρει…

Της Κικής Γιοβανοπούλου