Όλοι έχουν στην παρέα τους αυτήν ή αυτόν που τα ξέρει όλα! Αυτόν που μπορεί να σου συστήσει τον καλύτερο γιατρό / κομμωτή / χασάπη… Αυτόν που έχει λύση σε κάθε πρόβλημα… Αυτόν που ξέρει ακριβώς τι περνάς γιατί το έχει πάθει ο ίδιος, η μαμά του, ο κουμπάρος του, ο θείος του ο Πασχάλης… Η φράση “δεν ξέρω” δεν έχει βγει απ’ το στόμα του ποτέ! Ξέρει πάντα, τα πάντα! Έχει την τέλεια λύση σε κάθε πρόβλημα και την καλύτερη εναλλακτική σε κάθε κατάσταση!

Στην αρχή τον κοιτάς με δέος! Τόσο διαβασμένος; Τόσο γνώστης; Τόσο τέλεια καταρτισμένος σε όλα τα επίπεδα; Όσο ο καιρός περνάει, η φούσκα ξεφουσκώνει… Ο γιατρός που σου συνέστησε, απεδείχθη αγενής κομπογιαννίτης! Η κομμώτρια που σ’ έστειλε, σε μια άλλη ζωή πρέπει να κούρευε πρόβατα! Στο εξάνθημα που έβγαλες, δεν έκανε τίποτα η μαγική “κάνει-για-τα-πάντα” αλοιφή! Η στάση που κράτησες στον Βαγγέλη, όχι μόνο να σε γουστάρει παραπάνω δεν τον έκανε, αλλά σε σιχτίρισε κιόλας!

Και κάπου εκεί… που είδες τις ΤΕΛΕΙΕΣ λύσεις να καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα, άρχισες να τον / την κοιτάς πιο υποψιασμένα… Αφού ξέρει τα πάντα, γιατί έχει μια ζωή σκέτο μπάχαλο; Αφού έχει τη λύση για όλα, γιατί δεν μπορεί να βάλει σε σειρά την καθημερινότητα του / της; Και κάπου εκεί κατάλαβες… ο “κύριος-τέλειος”, μόνο τέλειος δεν είναι! Ένας κακομοίρης χωρίς αυτοεκτίμηση είναι! Φοράει τα γυαλιά μυωπίας (σκέτο τζάμι εντωμεταξύ – έτσι για να ανεβάσει το πρεστίζ του), παίρνει και δασκαλίστικο ύφος και προσπαθεί να δώσει αξία στην άδεια ζωή του, δίνοντάς σου συμβουλές, με την ελπίδα κάποια απ’ αυτές να “πιάσει” (από τύχη περισσότερο) για να ακούσει το “Μπράβο” που τόσο χρειάζεται για την αυτο-επιβεβαίωσή του!

Καταπίνεις με δυσκολία το “πάρε τη γνώμη σου και βάλτην εκεί που ξέρεις” και χαμογελάς συγκαταβατικά. Δεν μπορεί… κάποια στιγμή θα σταματήσει… σκέφτεσαι…

Της Κικής Γιοβανοπούλου