Έγινες μάνα και γελάνε μέχρι και τα μουστάκια σου απ’ τις κάρτες που σου φέρνει ο γιος σου απ’ το νηπιαγωγείο! Την δική σου μάνα την πήρες έστω ένα τηλέφωνο για “Χρόνια πολλά”; Πήρες προαγωγή κι αυτό το υφάκι “δούλευε σκλαβάκι” έχει γίνει ένα με τη μούρη σου! Ξεχνάς πόσο εκνευριζόσουν με τους προϊσταμένους σου όταν σου μιλούσαν απότομα; Παντρεύτηκες κι άφησες στην άκρη την επί σειρά ετών κολλητή σου, γιατί ακόμη ψάχνει για τον “Κύριο Τέλειο” και κάνεις παρέα με τις άλλες “Κυρίες Κοκοβίκου” γιατί έχετε πιο πολλά κοινά! Ξεχνάς πόσα μπουκάλια τεκίλα κατεβάζατε με την κολλητή, όταν σε είχε φτύσει ο Χάρης;
Πόσο εύκολα κι επιλεκτικά ξεχνάμε οι άνθρωποι; Πόσο εύκολα αφήνουμε πίσω ανθρώπους / καταστάσεις / συναισθήματα; Πόσο εύκολα με μια μονοκοντυλιά, διαγράφουμε όσα ζήσαμε; Πως γίνεται το “τα κατάφερα” να πηγαίνει αγκαζέ με το “δεν σ’ έχω ανάγκη πια;”;

Κατάφερες να κάνεις πράξη τα όνειρά σου, εξελίχθηκες, “ανέβηκες κλίμακα”… Πως μπορείς να ξεχνάς ποιος ήταν δίπλα σου πριν απ’ αυτά; Ποιος σε στήριζε και σου έλεγε “μπορείς!!!” “μη σταματάς!!!” “πιστεύω σε σένα!!!”. Σε ποιον ώμο έκλαιγες απ’ την πίεση της υπερπροσπάθειας να καταφέρεις τα “θέλω” σου; Ποιος ήταν το δίχτυ ασφαλείας σου σε περίπτωση που έπεφτες; Ποιος σου σκούπιζε τα γόνατα ΚΑΘΕ φορά; Ποιος έβαλε στην άκρη τα δικά του “θέλω” για να κατακτήσεις τα δικά σου; Σε ποιον χρωστάς αυτό που είσαι σήμερα; Στο δρόμο που ανέβαινες, μήπως σου έπεσαν κάπου οι ευγενικοί σου τρόποι, το αίσθημα ευγνωμοσύνης ή η καλοσύνη σου;

Ναι οι άνθρωποι αλλάζουν… οι καταστάσεις… οι ανάγκες… η ίδια η ζωή! Όμως… μην ξεχνάς! Χάρισε μια θέση στην καρδιά σου… μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου, γι’ αυτούς που σ’ αγάπησαν όταν δεν είχες, όταν δεν μπορούσες… Γι’ αυτούς που στάθηκαν ανιδιοτελώς στο πλάι σου, βάζοντας πλάτη για ν’ανέβεις! Σου έσφιξαν το χέρι για να πάρεις δύναμη και ν’ ανέβεις… Δώστους το δικό σου και τράβα τους πάνω… μαζί σου…

Της Κικής Γιοβανοπούλου