Γυρίζει λένε κι εγώ περιμένω πότε θα έρθουν τα πάνω κάτω. Θέλω να γυρίσω μόνη μου τον τροχό, μπας και έρθει αυτή η ευτυχία που αναζητώ. Θέλω να τον γυρίσω και να τύχω κάτι όμορφο, λυτρωτικό, να μου δείξει η ζωή ότι ναι, αυτοί που υπέφεραν θα πάρουν κάτι όμορφο γιατί το αξίζουν. Περπάτησαν πάνω σε αγκάθια, μάτωσαν μα συνέχισαν να ελπίζουν και να χαμογελάνε. Αγκάθια που έδωσαν μαθήματα, που έδωσαν πόνο ψυχής και στο τέλος άφησαν σημάδια. Αυτά τα σημάδια που είναι μαθήματα που τα κοιτάς και δεν ξεχνάς.
Κάθε πληγή από ένα αγκάθι που με βία καρφώθηκε στο κορμί σου, είναι και ένα δίδαγμα και η ελπίδα ότι μετά τον πόνο και το σκοτάδι, όσο δεν τα παρατάς θα δεις το φως που θα σε κάνει να ξεχάσεις όλα αυτά τα αγκάθια που σε τρυπούσαν με βία.
Αν θες να ζήσεις μια ζωή για την οποία γεννήθηκες, μην διαλέξεις το εύκολο μονοπάτι, εκεί δεν υπάρχει τίποτα που να σε φέρει στο φως της ψυχής σου, εκεί υπάρχει το κενό. Τα δύσκολα μονοπάτια σου δείχνουν το πόσα μπορείς να αντέξεις κι αν είσαι ικανός να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι και να προχωράς προς τον σκοπό που γεννήθηκες, προς την ζωή που είναι μόνο για σένα η δική σου ευτυχία.
Ακόμα δεν ξέρω αν ο δικός μου τροχός γύρισε, ίσως ναι, ίσως ακόμα περιμένω.
Μα όσο γυρίζεις και δεν φοβάσαι, μόνο νικητής μπορείς να είσαι.
Άνδρεα Αρβανιτίδου