Η νύχτα μόλις άπλωσε το μαύρο της πέπλο πάνω από τα μάτια των ανθρώπων.
Τα φώτα που λάμπουν μέσα στην ομίχλη σαν μικρές πυγολαμπίδες.
Το τζάκι να καίει.
Τα ξύλα να καίγονται και ο ήχος της καύσης τους που σε χαλαρώνει.
Το κρασί στο χέρι.
Κόκκινο σκούρο, όπως το αίμα που κυλά στο σώμα.
Εγώ ξαπλωμένη στον καναπέ τυλιγμένη σε μια κουβέρτα να κοιτώ την φωτιά.
Σκέψεις πολλές γυρίζουν στο μυαλό μου τούτη την μοναχική νύχτα.
Εσύ;
Πού βρίσκεσαι εσύ;
Όλο λείπεις.
Συνέχεια.
Και τα χάσματα μεταξύ μας μεγαλώνουν.
Ξεκίνησε να βρέχει.
Η βροχή θυμίζει δάκρυα. Ναι δάκρυα, όπως εκείνα που έριξα για σένα.
Η βροχή έχει μια παράξενη συμπεριφορά, άλλοτε μοιάζει με εκδίκαση των συναισθημάτων κι άλλοτε με λύτρωση.
Φθινόπωρο.
Φθινόπωρο στον έρωτα, γεμάτο χρώματα, αρώματα.
Άτιμο κρασί πού με γύρισες πάλι. Εκείνο το φθινόπωρο σ’ ερωτεύτηκα…
Χρυσάνθη Σ.