Κανείς δεν δίνει σημασία στην ψυχή του άλλου. Σαν να μην υπάρχει, σαν να μην είναι σημαντική. Βλέπουν μόνο το σώμα, την βιτρίνα. Άραγε ό,τι δεν φαίνεται, δεν έχει σημασία σε αυτόν τον κόσμο; Μιλάνε για ψυχές σαν να είναι αντικείμενα. Μα πώς μια ψυχή γίνεται αντικείμενο, όταν αυτή είναι που σου δίνει πνοή; Λόγω της ψυχής έχουμε ζωή. Ό,τι κι αν κάνουμε, αυτό που δεν φροντίζουμε είναι η ψυχή, σαν να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Το σώμα και η εμφάνιση έχουν τον πρώτο λόγο. Πόσο καιρό μπορούμε να αγνοούμε την φωνή της δικής μας ψυχής, όταν με τον καιρό πονάει και μετά αρχίζει να αιμορραγεί;
Όταν αρχίζει το αίμα να στάζει στο μέσα μας, τίποτα δεν είναι το ίδιο πια. Μια ψυχή βαμμένη με αίμα, σημαίνει σώμα άρρωστο, μια ασθένεια που θέλει να σου δείξει τα λάθη που έκανες σε σχέση με αυτή. Δεν είσαι άψυχο αντικείμενο ψυχή μου, είσαι αυτό που ζει αιώνια, μπαίνει στο σώμα και ζει σύμφωνα με τις επιλογές σου. Αλήθεια θα μπορούσες να ζήσεις αν κάθε μέρα καρφώνεις το μαχαίρι σε κάθε σημείο του; Θα μπορούσες να αντέξεις το μαχαίρι στο σώμα σου; Τότε γιατί το κάνεις καθημερινά στην ψυχή σου; Αυτή σε βαστάει στα πόδια σου.
Άνδρεα Αρβανιτίδου