Πώς γίνεται οι άνθρωποι να γίνονται όλο και πιο αγενείς, όλο και πιο απότομοι, όλο και πιο επικριτικοί; Πώς γίνεται οι άνθρωποι να γίνονται όλο και πιο κακοί; Βαφτίσαμε ειλικρίνεια την αγένεια και ντομπροσύνη το θράσος. Όλοι έτοιμοι να προσβάλουν και να φέρουν σε δύσκολη θέση τον απέναντι. Όλοι έτοιμοι να προσπαθήσουν να μειώσουν τον άλλον, μπας κι έτσι νιώσουν πως ανεβαίνει η δική τους αξία. Κι αν λάβουν απάντηση στο ίδιο ύφος με την ερώτησή τους, ενοχλούνται. Γιατί; Γιατί σου κακοφαίνεται να σου απαντώ με το ύφος που με ρωτάς; Γιατί σ’ ενοχλεί ν’ απαντώ με αγένεια στην αγένειά σου; Γιατί σε πειράζει να σου απαντώ με ειρωνεία στην ειρωνεία σου;

Λυπάμαι, αλλά οι εποχές που γύριζα και το άλλο μάγουλο, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Λυπάμαι αλλά σε ανθρώπους που δεν ξέρουν να σέβονται, να υπολογίζουν και να εκτιμούν, δεν μπορώ να πω άλλα “δεν πειράζει”. Λυπάμαι, αλλά το “καλό παιδί” πέθανε, γιατί ποτέ του δεν είδε καλό, κάποιοι με τις συμπεριφορές τους το σκοτώσανε. Κάποια στιγμή οι άνθρωποι θα πρέπει να καταλάβουν πως όταν δίνεις μάχαιρα, θα λάβεις και μάχαιρα. Σε κάποιους δεν αξίζει η ανωτερότητα, όταν λοιπόν δίνεις κακία, να περιμένεις να εισπράξεις και κακία, όταν δίνεις πόνο, να περιμένεις πόνο, όταν δίνεις προσβολή, να περιμένεις προσβολή. Δεν αντιλαμβάνονται όλοι την ανωτερότητα και δεν μπορούμε όλοι να περιμένουμε την δικαίωση σε κάποιο παράδεισο. Πριν ανοίξεις λοιπόν το στόμα σου, πέρνα τις σκέψεις σου μια βόλτα απ’ το μυαλό σου κι αναρωτήσου, με τι ύφος θα ήθελες να σου μιλήσω;

Της Κικής Γιοβανοπούλου