Ένα παιδί που χαμογελάει με το τίποτα, που εμπιστεύεται εύκολα, που ενθουσιάζεται με το παραμικρό. Ένα παιδί που αγαπάει αληθινά και άδολα, που δεν κάνει δεύτερες σκέψεις για τις προθέσεις των άλλων. Ένα παιδί που κάνει όνειρα και που νιώθει πως όλοι έχουν τη δική του καρδιά, την δική του καθαρή ματιά. Ένα παιδί που πιστεύει στην καλοσύνη, στην αλήθεια, στη δικαιοσύνη. Που πιστεύει στην ευγένεια, την τιμιότητα, το σεβασμό. Ένα παιδί που πιστεύει σε έννοιες ξεχασμένες, τη μπέσα και τον λόγο τιμής. Αυτό ήμουν όταν με γνώρισες κι ας είχα από καιρό πάψει να είμαι παιδί…

Για ένα περίεργο λόγο, δεν είχε καταφέρει το μαύρο αυτού του κόσμου να πνίξει την ψυχή μου. Για κάποιο λόγο, το φως μέσα μου νικούσε για χρόνια κατά κράτος το σκοτάδι γύρω μου. Για κάποιο λόγο ακόμη ήλπιζα κι ονειρευόμουν κι ας ένιωθα πού και πού παράταιρη σ’ αυτό τον κόσμο.

Κι ήρθες. Ήρθες κι έδωσα ότι είχα, ήρθες κι ένιωσα όσα μπορούσα, ήρθες και πίστεψα όσο άντεχα.

Κι έφυγες. Έφυγες κι έχασα κι όσα δεν είχα, έφυγες και πόνεσα όσο δεν φανταζόμουν, έφυγες και διαλύθηκα σε όσα κομμάτια δεν πίστευα πως μπορούσα.

Τι ήσουν τελικά; Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να εξηγήσω, ακόμη δεν μπορώ να καταλήξω με σιγουριά. Το μόνο που ξέρω είναι πως από τότε που έφυγες είμαι αλλιώς, από τότε που έφυγες δεν μοιάζω μ’ εκείνο το πλάσμα που ήμουν πριν εμφανιστείς. Το μόνο που ξέρω είναι πως τα χρώματα ξεθώριασαν στην ψυχή μου, το φως στην καρδιά μου έσβησε. Έπαψα να πιστεύω και στην αλήθεια και στην καλοσύνη και στο σεβασμό και στον λόγο τιμής. Έπαψα να ονειρεύομαι και να ελπίζω. Έφυγες κι ένιωσα πως έγινα όμοια αυτού του κόσμου, αυτού του κόσμου που κάποτε περιγελούσα και του θύμωνα που δεν έβλεπε την αλήθεια…

Τι ήσουν τελικά; Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να εξηγήσω, ακόμη δεν μπορώ να καταλήξω με σιγουριά. Το μόνο που ξέρω είναι πως παιδί με βρήκες, αγρίμι μ’ άφησες.

Της Κικής Γιοβανοπούλου