Αλήθεια, αρκεί η αγάπη για να νικήσει τα πάντα; Αρκεί το συναίσθημα για να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια, για να βρει λύση σ’ όλα τα προβλήματα, για να βρει διέξοδο στα αδιέξοδα;

Όταν αγαπάς, είσαι εκεί. Όταν αγαπάς, πρέπει να είσαι εκεί. Όταν αγαπάς, νιώθεις, καταλαβαίνεις, πονάς. Όταν αγαπάς, δέχεσαι, αντιλαμβάνεσαι, κατανοείς. Τι γίνεται όμως αν δεν εισπράττεις τα ίδια; Τι γίνεται αν αυτά που απλόχερα χαρίζεις, θεωρούνται δεδομένα και δεν εκτιμώνται; Τι κάνεις αν δεν σε σέβονται, αν δεν σε υπολογίζουν, αν δεν σε εκτιμούν; Για πόσο η αγάπη μπορεί να πολεμάει την αδιαφορία, την αχαριστία, την ιδιοτέλεια; Για πόσο να παλεύει με το λίγο που παίρνει, με το ελάχιστο που της δίνεται; Για πόσο, αν πονάει, αν πληγώνεται, αν υποφέρει;

Δεν ξέρω αν πεθαίνει η αγάπη. Δεν ξέρω αν υπάρχει ξε-αγαπώ. Δεν ξέρω αν υπάρχει πραγματικά κάτι να σβήσει αυτό το συναίσθημα, αν γεννηθεί. Ίσως καμιά φορά προσπαθούμε να το σβήσουμε, αν οι καταστάσεις δεν μας επιτρέπουν να το εκδηλώνουμε. Ίσως καμιά φορά, ο θυμός, ο εγωισμός, η πικρία, μας κάνουν να πείθουμε τον εαυτό μας πως μαράθηκαν όλα τα όμορφα συναισθήματα μέσα μας. Νιώθω όμως πως η αγάπη δεν πεθαίνει, πως αν την χαρίσουμε δεν μπορούμε να την πάρουμε πίσω. Νιώθω πως όταν αγαπήσουμε πραγματικά κάποιον, αυτό το μικρό κομμάτι καρδιάς που του δώσαμε, μένει παντοτινά δικό του. Ακόμη κι αν δεν θέλουμε να γυρίσει, ακόμη κι αν δεν θέλουμε να τον ξαναδούμε ποτέ.

Δεν αρκεί η αγάπη να νικήσει τα πάντα. Δεν αρκεί το συναίσθημα να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια, να βρει λύση σ’ όλα τα προβλήματα, να βρει διέξοδο στα αδιέξοδα. Δεν αρκεί ν’ αγαπάς, πρέπει και ν’ αγαπιέσαι κι αν δεν αγαπιέσαι κάποια στιγμή πληγώνεσαι τόσο, που επιλέγεις να φύγεις. Κάποια στιγμή επιλέγεις να αποχωρήσεις απ’ το λίγο, γιατί το λίγο όταν αγαπάς δεν σου αρκεί. Κάποια στιγμή επιλέγεις να πάψεις να είσαι εκεί που αγαπάς, αν σε πονάει, αν σε πληγώνει, αν σε διαλύει. Επιλέγεις να φύγεις κι ας αγαπάς, γιατί το “σ’ αγαπώ” κρατάει για πάντα, το “είμαι εδώ” όχι.

Της Κικής Γιοβανοπούλου