Αν μου έλεγε κάποιος πριν λίγο καιρό, ότι κάποτε θα έπιανα βελονάκι στο χέρι μου, θα του απαντούσα “Είσαι τρελός;;;”. Κι όμως ήρθε μια στιγμή, που ένιωθα πως δεν είχα από που να κρατηθώ και σαν το μπλεγμένο κουβάρι της ζωής μου, να μου έστειλε το πλέξιμο για να μάθω να μετράω πόντους και να κατευνάσω τον ανυπόμονο χαρακτήρα μου. Τότε ήταν που σκέφτηκα “Γιατί όχι;”.

Πλέον, δεν μπορώ να το αφήσω απ’ τα χέρια μου! Είναι η ξεκούρασή μου, η χαλάρωσή μου. Είναι ο δικός μου τρόπος να εκφράζομαι. Πλέκω θα πει δημιουργώ! Από μια απλή κλωστή μπορείς να φτιάξεις τα πάντα! Από σκούφο και κασκόλ, μέχρι μαγιό! Ιδέες να έχεις και χρόνο να περνάς παρέα με τα πλεκτά σου!

Μπήκα σε ομάδες και είδα πως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που ασχολούνται μ’ αυτό που αγαπώ κι εγώ. Μοιράστηκα μαζί τους εμπειρίες κι απορίες, που μου λύθηκαν στο λεπτό. Το βελονάκι θέλει υπομονή κι επιμονή. Στην αρχή ίσως κουραστείς να φτιάχνεις και να ξηλώνεις, αλλά αξίζει τον κόπο γιατί το αποτέλεσμα σε δικαιώνει.

Η χαρά μου είναι μεγαλύτερη όταν τα προσφέρω σε δικούς μου ανθρώπους. Νιώθω όμορφα να τους βλέπω να τα φοράνε, γιατί ξέρω πως με έναν τρόπο τους προστατεύω απ’ το κρύο και τον ήλιο. Νιώθω όμορφα, γιατί ξέρω πως αυτό που έφτιαξα με τα χέρια μου, τους αρέσει. Είναι ένα “Σ’ αγαπώ” που λέω χωρίς λόγια όταν τους τα προσφέρω. Είναι ένα δικό τους άηχο “Σ’ αγαπώ” σε μένα όταν τα βάζουν πάνω τους!

Της Ευγενίας Τριανταφυλλίδου