Ετικέτα: Fiction Stories

Αυτό το πρωινό ξύπνημα, σαν το κουδούνι της κολάσεως! Το ξυπνητήρι και τα νεύρα, έχουν κάνει τα μαλλιά σαν άχυρα! Τι να φορέσω πάλι; Δεν έχω τίποτα! Και ανοίγοντας την ντουλάπα, με πλακώνει μια στοίβα ρούχα που δεν θέλω να διπλώσω παρόλο τον ψυχαναγκασμό μου. Όσο σκέφτομαι τι θα τραβήξω πάλι στη δουλειά… αυτή η…

Περάσαν χρόνια… Ζήσαμε τόσα πολλά μαζί μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, θαρρείς μεγαλώσαμε απότομα! Είναι δυνατόν να συναντήσεις τον έρωτα της ζωής σου τόσο νωρίς; Είναι δυνατόν άλλοι να ψάχνουν χρόνια και εμείς να βρεθήκαμε τόσο νωρίς, τόσο ταιριαστά μαζί; Ήμασταν μικροί και οι δυο, μα η αγάπη μας ήταν πέρα για πέρα αληθινή, αυθεντική,…

Είχε συνηθίσει στη ζωή της κι έδινε πάμπολλες ευκαιρίες, μόνο και μόνο επειδή ήλπιζε σε μια καλή της τύχη κι άλλο τόσο στην καλή της τη μοίρα. Μα δεν φτάνουν ούτε οι μοίρες, ούτε τα ευχολόγια, αν οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιήσουμε και δε διαλευκάνουμε μέσα μας όλα τα σκοτεινά και μελανά μας σημεία. Αν νιώσεις…

Το τραπέζι ήταν σχεδόν έτοιμο. Φόρεσα το μαύρο στενό φόρεμά μου και σήκωσα τα μαλλιά μου ψηλά σε κοτσίδα να τονίζεται το πρόσωπο μου. Από κάτω, τα κόκκινα εσώρουχά μου κρυμμένα μόνο για αυτόν. Η ώρα κόντευε εννιά, η αγωνία μου στο κόκκινο και η καρδιά μου χτυπούσε εκτός του σώματός μου. Εδώ και δύο…

Ξυπνάω με τον ήχο απ’ τα ξύλα. Ο πατέρας κάθε πρωί τα έκοβε και τα έχωνε στη φωτιά, στην ξυλόσομπα με μείον πέντε βαθμούς έξω. Ήταν το έναυσμα για να ξυπνήσω. Μουδιασμένη μες στα σκεπάσματα, αναρωτιέμαι πώς θα αντικρύσω πάλι την παγωνιά και θα βαδίσουμε προς το σχολείο, που απείχε είκοσι λεπτά με τα πόδια.…

Μπορεί να έχεις θελήσει σαν τη καλοκαιρινή γη ανοιγμένη από την δίψα, έναν άνθρωπο για βροχή σου; Μήνας φθινοπώρου, με απρόβλεπτες μέρες και στιγμές ακριβώς, όπως κάθε ζωή. Δύο άγνωστοι σε μια τυπική συνάντηση για δουλειά. Μιλήσατε με τις ώρες πέρα από το τυπικό. Εκεί μπλέξανε οι τροχιές σας. Η συνέχεια ήρθε δύο μέρες μετά.…

Ένιωθε περήφανος που δίπλα του είχε αυτή την γυναίκα! Ήταν το τρόπαιό του, η απόλυτη, η προσωπική του επιτυχία σαν αρσενικό. Όταν τον συνόδευε, φούσκωνε το στήθος του σαν παγώνι. Η ζήλια στα μάτια των αρσενικών, του γεννούσε το συναίσθημα μιας προσωπικής δικαίωσης των στόχων του, μιας ανεξήγητης χαράς και απόλαυσης του μεγαλείου του. Ήταν…

[Γράφει η Ελένη Ρέγγα] Κανένα λάθος δεν έπρεπε να κάνω μαζί του! Τον είχα διαβάσει από τις κινήσεις, είχα αναλύσει μια προς μια τις λέξεις του, είχα ερωτευτεί το στυλ του! Και εκείνος εκεί, γνωρίζοντας την δύναμη της γοητείας, να χρησιμοποιεί κάθε βλέμμα κάθε κίνηση κάθε λέξη, κατά της καρδιάς μου. Ανελέητος! Σκέφτηκα γρήγορα όταν…

Όπως εκείνη βρισκόταν καθισμένη γυμνή πάνω στο έπιπλο του καθρέφτη φορώντας ακόμη τις μαύρες, ψηλοτάκουνες γόβες της κι έμπηγε βαθιά τα νύχια της στην πλάτη του, εκείνος μπαινόβγαινε δυνατά και γρήγορα μέσα της. Με τα χείλη του αντάμωναν τα βογγητά που έβγαιναν απ’ τα μισάνοιχτα χείλη της. Δεν την φιλούσε, μόνο λεηλατούσε το κορμί της.…