Ετικέτα: σχέσεις

Το ένιωθα εδώ και πολύ καιρό ότι πλησιάζει η ώρα να πούμε το αντίο. Μου άφηνες σιγά σιγά το χέρι χωρίς να το θέλεις, μια ανώτερη δύναμη σε έπαιρνε μακριά μου. Ένα χρόνο πριν, μου είπες ότι θα πετάξεις ψηλά, λες και ήξερες ότι το κακό έρχεται. Έφυγες για ταξίδι και δεν άκουσα την φωνή…

“Σ’ αγαπώ”, της είπε.“Φοβάμαι”, απάντησε εκείνη, γιατί ένιωθε τον έρωτα πρωτόγνωρα να εισχωρεί μέσα της. Γιατί ήξερε πως ο έρωτας πονάει. Και δεν ήθελε να πονέσει. Αυτό φοβόταν.Κι ερωτεύτηκε, και πόνεσε. Με έναν πόνο που πιο βαθυκόκκινος δεν υπάρχει.Όμως, αυτό που δεν ήξερε, ήταν πως ο πόνος μπορεί να γίνει θαύμα και το θαύμα, ελπίδα.…

Μπήκα στον χώρο φροντίζοντας να κάνω αισθητή την παρουσία μου. Ένιωσα αμέσως την ενέργειά σου, την αύρα σου και ας μην γύρισα να σε κοιτάξω. Ξέρω το έκανες εσύ. Ήξερα ότι έχεις τα μάτια σου κολλημένα πάνω μου. Παρατηρούσες και την μικρότερη λεπτομέρεια από μένα, τι φόραγα, με ποιους μίλαγα, πώς καθόμουν, ποιος ήταν δίπλα…

Εγώ είδα τον κόσμο στα μάτια σου. Εγώ ένιωσα αυτό που πρέπει να νιώθει κάθε άνθρωπος μες στα χέρια σου. Εγώ βρήκα ένα λιμάνι στη ζωή σου μετά από αντάρα. Εσύ δεν κατάλαβες. Όταν κατάλαβες, δεν μπορούσες να πιστέψεις. Κι όταν πίστεψες, επαναπαύτηκες. Έπαιρνες… απολάμβανες… Κι όμως ούτε τότε σε είδα σίγουρο για τον εαυτό…

Σκόρπιες λέξεις και μπερδεμένες έννοιες. Σκόρπια συναισθήματα μοιρασμένα σε όλους. Τόσα “σ’ αγαπώ” και “μ’ αγαπάς” χωρίς ουσία. Κανένας ποτέ δεν θα μπορέσει να εξηγήσει γιατί χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη. Ποια λέξη; Ποια;Το “σ’ αγαπώ” αξίζει να σκορπίζεται; Να χαρίζεται; Να το ακούμε συνεχώς ανούσια, χωρίς συναισθήματα;Δάκρυα σε μάτια εφηβικά, δάκρυα και στους μεγάλους.“Μα μου…

Είσαι η γυναίκα μου, διότι είδα τα δάκρυά σου όταν εσύ το μόνο που ήθελες ήταν να χαμογελάς για να μη σε βλέπει κανείς.Γιατί είδα την ερημιά της ψυχής σου, εκείνη την ερημιά που κανένα μέικ απ δεν κρύβει, κανένα κραγιόν δεν ξεβάφει.Είσαι η γυναίκα μου, για τα λόγια κανενός άλλου δε λύγισαν την αγάπη…

Πόσες φορές μπερδεύτηκαν οι ενθουσιασμοί με αγάπες ψεύτικες… Το έντονο πάθος που σε παρασύρει και το βαφτίζεις αμέσως “έρωτα”.Λένε ότι ο έρωτας συνδέεται με το πάθος, το λάθος όμως είναι στον ενθουσιασμό της πρώτης στιγμής. Ο ενθουσιασμός κρατάει για λίγο καιρό, αλλά συνέχεια το μπερδεύουμε με την αγάπη. Ο ενθουσιασμός μεταμορφώνεται εύκολα σε έρωτα και…

Κάθε φορά που με βλέπεις, θυμάσαι να μου υπενθυμίσεις την παρουσία σου.Κάθε φορά που με κοιτάς, αναστατώνεσαι σαν μικρό παιδί, νιώθεις ότι σου πήραν την καραμέλα μέσα από τα χέρια… για λίγο.Αναστατώνεσαι, βροχή των αστεριών τα μηνύματά σου.Το δαχτυλίδι είναι ακόμα φορεμένο στο χέρι μου, δεν λείπει, είναι εκεί. Με κοιτά με παράπονο…Αυτό κοιτάς και…

Τα λόγια είναι σαν τις πέτρες, αν τα ξεστομίσεις δεν γυρνάνε πίσω. Κι είναι και κάποιες λέξεις που μπορούν να πονέσουν, μπορούν να τραυματίσουν, μπορούν να σκοτώσουν. Είναι αυτές που πρέπει πριν τις ξεστομίσεις να σκεφτείς καλά, να είσαι σίγουρος για το ότι τις εννοείς, για το ότι δεν θα τις μετανιώσεις, για το ότι…

Αν έκανα λάθη; Πολλά. Αν θα ξανακάνω; Οπωσδήποτε. Μα λέω να πρωτοτυπήσω, να μην ξαναπέσω στα ίδια. Γιατί το κάθε λάθος αν το κάνεις πάνω από μία φορά, δεν είναι πια λάθος, χαρακτηρίζεται αυτόματα επιλογή. Και πια επιλογή μου είναι να μην χαραμίζομαι, να μην χαρίζομαι, να μην ξοδεύομαι σε ό,τι δεν αξίζει. Αν έκανα…

Έλα μωρό μου, έλα εδώ κάτσε μαζί μου. Έλα.Άναψε το τζάκι να γεμίσει η καρδιά μας ζέστη. Βάλε και κρασί να πιούμε, να τα πούμε σαν δυο καλοί φίλοι.Κοίταξέ με στα μάτια. Κοίτα με.Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που με γνώρισες. Το βλέπω στα μάτια σου, ούτε εσύ με αναγνωρίζεις πια.Πέρασα πολλά.Όμως προχώρησα. Εσύ όμως…

Αυτό τελικά ήμουν και θα είμαι πάντα για σένα. Ένα απωθημένο.Ένα απωθημένο που όσο και αν προσπάθησες να διώξεις από μέσα σου, δεν τα κατάφερες.Όσο και αν προσπάθησες να διαλύσεις, να υποβαθμίσεις, είδες πώς δεν ήταν δυνατόν.Έπεφτες ο ίδιος στην παγίδα σου. Κάπως έτσι ξεκίνησες να με κυνηγάς, να με διεκδικείς, να προσπαθείς να εισβάλλεις…

Δεν είναι τελικά τόσο δύσκολο να καταλάβεις το πώς αισθάνεται κάποιος για εσένα. Αυτό φαίνεται, από το ενδιαφέρον του. Από το χρόνο και το χώρο που σου δίνει. Από τον τρόπο που προσπαθεί να επιλύσει τα μεταξύ σας προβλήματα. Σε ακούει με κατανόηση, ακόμη κι αν δε συμφωνεί με την οπτική σου και πάντοτε ψάχνει…

Για όσο σε άκουγα να μου λες τα προβλήματά σου, για όσο δεν έβγαζα μιλιά και συμφωνούσα με τις δικές σου τρέλες όλα ήταν καλά. Ό,τι ώρα και να έπαιρνες, εκεί, στεκόμουν βράχος δίχως παράπονο κι ας μην ρώταγες ποτέ τι κάνω. Τόσο ήθελα να σε κάνω να νιώσεις καλά. Μα και η αγνή ψυχή…